كريسمس را به انتظار بهار و نوروزي زيبا و آرزوئي ، گرامي مي داريم .
اين عيد بر تمام اهل كريسمس مبارك باد .

روابطِ مالكانه ي قبيله اي ، يا مناسباتِ عاشقانه يِ زناشوئي ؟ ؟ !
مقدمه : ( از آرشيو خانه )
بارها با خود انديشيده ام كه ما ايرانيان هنوز هم در هيچ يك از شؤونِ « زندگي » به شناخت و دانسته گي نرسيده ايم و همين كمبود عامل بسياري از تضادهايِ اجتماعي و شخصيتیِ ماست ...
صد سال است که ما مردم به دليل نشناختنِ تفاوت بينِ مدرنيزم و سنت گرائی و اصولا عدمِ درک آزادی و ماهيت آن ، به ويژه در انقلاب مشروطه كه تصميم به برگزيدنِ چارچوب هايِ دموكراتيك و مدرن را گرفته بوديم ، گرفتار دشوارترين و ضايعه بارترين تضادهايِ اجتماعی و شخصيتي گرديده و تماميِ شؤوناتِ زندگي مان را ، همين تضادها به هدر داد و نتوانسته ايم - هنوز كه هنوز است - نفسِ تضاد موجودي را كه بين هويتِ سنتيِ ايرانيِ شيعه ، با جوامعِ مدرن وجود دارد و جز با شناختِ همگانی حل نمي شود و نخواهد شد ، بشناسيم و درك كنيم و آگاهانه معنايِ زندگيِ اجتماعيِ امروز را دريابيم و با فهم لازم ، شادكام و كامياب ، به سویِ ساختار يک جامعه و انسانِ سالم و به خرد رسيده حرکت كنيم و ...
به باورِ من اشكال و گيرِ كارِ ما ايرانيان در تماميِ صد ساله يِ گذشته ، در ناداني و تقليدِ كوركورانه اي بوده است كه از به اصطلاح برگزيده گانمان كرده ايم . موضوعی که جز با دانستن و شناختن و شكافتنِ تك تك و ذره ذره شؤوناتِ جامعه يِ شهريِ تازه ، توسط تك تك افراد راه به جائي نخواهد برد و بينِ « سنت » و « مدرنيزم » هم چنان سرگردان خواهيم ماند – چنان كه مانده ايم . و اين در حالی است كه نه ديگر آن ايرانيِ مسلمان و روستانشين سابق هستيم و نه سيتي زن و شهرنشينِ امروزينِ كشوری متمدن ، بلكه بين اين دو در نوسان بوده و معجونِ هفت جوشِ ندانسته و نشناخته اي را - كه جز « شتر گاو پلنگ » چيزي نيست - برآورده ايم و هم چنان « بينِ دو خر ، پياده ايم » ...
مي گوئيم و مي دانيم كه جز دانستن راهِ علاجي نداريم و آگاهي تنها مسيرِ موجود به کاميابی است . بنابراين بايستي بتوانيم هر موضوع و پديده اي را با تأمل و تدبير بشكافيم و موردِ مطالعه و معاينه قرار دهيم ، تا با شناختی شايسته آن چه را كه « خِردِ جمعي » مي پسندد و بايسته يِ زندگيِ اكنونِ ايراني است ، انتخاب كنيم و به آن پاي بند باشيم ...
با توجه به اين مقدمه ، موضوعِ زن را - كه با مّد شدن بعضي پديده هائي كه مد شده و همواره هم اصلِ موضوع در آن به فراموشي سپرده مي شود و ظواهري ناروا موردِ بحث و تأمل قرار مي گيرد - از آن جا كه اساسي ترين مسأله يِ زندگيِ انسان معاصر است و به اين اميد كه احيانا اين زن خواهد بود كه تغيير و تحولي زيربنائي را در جامعه ي ايراني سبب خواهد گردد - در مقاله ی حاضر موردِ بحث و تأمل قرار مي دهم .
می خواهم به پرسم : چند درصد از ازدواج هايِ ما متكي بر شناختِ دختر و پسر از خويش و يكديگر و زندگيِ بشري و اجتماعيِ اكنون است ؟؟ به راستي چند در صد ؟
بيائيم « تهران » را به عنوانِ « تنها شهرِ كشور » در همين آغازِ بحث جدا كنيم و سپس به صورتِ مستقل به موضوع بنگريم . زيرا كه هرچند تهران الگويِ تمامِ كشور باشد ، اما هنوز نه تمامِ كشور است ، بلكه خود اسيرِ فرهنگِ روستائي و قبيله گيِ شهرستان ها بوده وجمعيت هاي عظيم روستائي به شهر آمده ، چون قارچ هائي خودرو بر حاشيه ي تهرانِ بزرگ روئيده اند و عملا جمعيت شهري و شهرنشين را تحت تأثير قرار داده اند و ما نيز به رعايتِ اكثريت ناچاريم و خواهيم بود كه هم خود « انسانِ مدرن » و اكنونيِ كشور را بشناسيم و هم ديگران را از آن آگاه سازيم و موضوع را از ريشه و بن حل كنيم و گرنه مركزيتِ تهران – به تنهائي - هيچ دردي را دوا نكرده وخود منشأ نابساماني هايِ ديگر خواهد گرديد و تأثير گذاريِ « تهرانِ بزرگ » در آشوبِ عوام حاشيه نشين و اكثريتِ روستائيِ كشور – كه هنوز نتوانسته اند نفسِ جامعه و زندگيِ شهري را دريابند – حل خواهد شد و اين دورِ باطل هم چنان ادامه خواهد يافت و هرگز چيزي علاج نخواهد شد .
مي دانيم و مي گوئيم كه « آگاهي » تنها راه است و تهران نيز ، هم خود نياز به نگاهي آگاهانه به زندگي دارد و هم بايد اقليتِ رهبري كننده و مسلط را ، به اكثريتي آگاه و همراه تبديل سازد ... بنابراين در هم آغاز تهران را ، از موردِ بحثِ كنونيِ خويش استثنا مي كنيم و بر مبنايِ شناختِ اكثريتِ قاطعِ ايرانيان ، يعنی جمعيت شهرستان ها و اكثريت روستائي – كه حتا در يك نظامِ دموكراتيك رأي و نظرشان را ( البته با قدرت و هدايت و تبليغات زعماي روستائي قوم كه در بلبشوي حاضر پول و پله اي براي چنين روزهائي اندوخته اند ) رأي تهران بزرگ را به گند خواهند زد و خود را بر آن تحميل خواهند كرد - به بحث و داوري مي نشينيم ...
گمانم اين است بر هيچ كس پوشيده نباشد كه : ازدواج و زناشوئي و خانواده ، به عنوان نخستين و بزرگ ترين هسته يِ آفريننده گي و حياتِ امروز و فردا ، اساسي ترين بحث و سخن روز تمامیِ جوامع است .
با تعريف « فرويد » و ديگر روانشناسان و جامعه شناسان و انسان شناسان که می گويند « سكس مادرِ زندگي است » من نيز موافقم و معتقدم كه بايستي به عنوانِ نخستين و اساسي ترين زيربناهايِ اجتماعي و انساني ، موردِ بحث و نظر باشد . حال چه نامش را « جمال شناسي » و « اروتيك » بگذاريم و چه « فمنيسم » و « ناديسم » و چه و چه يِ ديگر ، موضوع به هر صورت آشكار است ...
هنوز بر 99% از ازدواج هايمان ، همان روابط و مناسبت هايِ پوسيده يِ « سنتي » حاكم است و كمتر دختر و پسر يا مرد و زني هستند كه بالغانه و آگاهانه نسبت به عشق و زندگي ، اقدام به تشكيلِ اولين و مهم ترين هسته يِ حيات اجتماعي را بنمايند و اين كانون را دانسته و پي برده به ضرورتش ، ايجاد كنند ...
اين كه به طور تشريفاتي دختر و پسر در هنگامِ خواستگاري يكديگر را ملاقات كنند و ساعتي را به لبخندهايِ كودكانه و دروغ هايِ دلبرانه بگذرانند ، يا از آرزوهايِ جواني خويش سخن بگويند و در واقع رويه ی پسنديده ی خود را به يکديگر معرفی کنند ، چيزي را حل نمي كند و حاكي از آن است كه ما هنوز نفسِ دورانِ نامزدي و علتِ وجوديِ آن را درنيافته ايم . من دورانِ « نامزدي » را ، همان « فرصتي اندك ، به ازدواجي كوچك » مي دانم و مي طلبم كه « نيچه » مي گفت و مي خواست ، تا مرد و زن بدانند و دريابند كه به گفته يِ وي : « آيا زناشوئی بزرگ را شايسته اند » ؟ و بايد هم چنين باشد كه اصولا معنايِ « نامزدي » و فلسفه يِ وجود و جعلِ آن ، همين شناختي است كه دختر و پسر به عنوانِ نخستين تجربه يِ دورانِ بلوغ و خِردِ خويش ، از زندگي پيدا مي كنند و خويشتن و يكديگر و جامعه را ، در حد توانِ خود و آگاهي هايِ داده شده مي شناسند و سپس مي توانند با داشتنِ تجربه هايِ عيني و آگاهي هايِ مورد نياز ، تصميم بگيرند كه آيا مي توانند عمري را در كنارِ يكديگر بگذرانند و احيانا مرتكبِ زندگي هايِ ديگري بشوند و عاملِ ايجاد حياتِ ديگران باشند ؟
دورانِ نامزدي خاصي كه ما امروزه در ايران مّد كرده ايم و صد در صدِ آن هم منجر به ازدواج مي شود و اصولا نامزديِ بي ازدواج ، برايمان قابلِ تصور و فهم نيست ، نشان گر نگاهِ ندانسته يِ ما به موضوعِ ازدواج و زندگيِ مشتركِ زناشوئي است ...
ديده ايد كه پدر و مادرها به اين عنوان كه طرفين به يكديگر « محرم » شوند و فرضا برايِ خريد و بيرون رفتن در جمعِ خانواده – يا گيرم تنها – مشكلي نداشته باشند ، همين اولِ كار دختر و پسر را به عقد يكديگر در مي آورند – يا در بعضي خانواده ها عقدِ موقت مي كنند و به اصطلاحِ خودشان « صيغه يِ محرميت » مي خوانند – و صد البته كه عصر يا شب همان روز « آقا » پنهاني و خصوصي مي آيد و دفترِ ازدواج را به امضايِ زوجين مي رساند ( که كار از محكم كاري عيب نمي كند و ... ! ) .
اولين اشكال و نخستين سنگي كه بر سر راهِ دانسته گي و شناختِ دختر و پسر قرار داده مي شود و از هم آغاز ايشان را نشناخته و ندانسته به يكديگر مي بندد ، از همين نقطه آغاز مي شود و شكل مي گيرد ...
درست است كه بعض يا بسياري از دختر و پسرها ، پيش از نامزدي در دانشگاه يا محيط هايِ خانوادگي و فاميلي ، با يكديگر آشنا شده اند و احيانا اندك شناختي ظاهري و بزك كرده ، از ظواهرِ يكديگر دارند ، ولي اين شناخت با شناختي كه لازمه و ضرورتِ زندگيِ مشترك و آفريننده است ، بسيار فاصله دارد . به اصطلاح « زاين حسن تا آن حسن ، صد گز رسن » ...
طبيعي است كه دختر و پسر در آغازِ جواني و با فقدانِ تعليماتِ اجتماعي و جنسي ، با توجه به سن و شرايطِ خويش ، تنها از يكديگر دل به برند و از آرزوهايِ عاشقانه يِ خود سخن بگويند و در پرده اي پوشيده ، دورانِ نامزدي را بگذرانند و جز واكنش هايِ طبيعي و غريزي و حداکثر ارضایِ ميل جنسی ، چيزي را نشناسند و لمس نكنند و پس از ازدواج و در استقلال دختر و پسرها از خانواده – اگر دست دهد و امكانش باشد – چشم بگشايند و تازه بخواهند يكديگر را بشناسند و به تدريج به هم خو بگيرند و عادت كنند و يك وقت هم بچه اي را در دامانِ احساساتِ خويش ببينند و كارِ گير كرده را - هم چنان استخوانِ كجي- تا پايانِ عمر به همراه داشته باشند و يا راه ساده تر را انتخاب كنند و احيانا سالي ديگر ، زن راهي برود و شوهر راهي ديگر و علايق و تمايلاتشان شخصي و خصوصي بشود و سرانجام گرفتار يك زندگيِ نكبت زده و پرتنش و ناهماهنگ بمانند و به ناچار بگذرانند ... اين روش چيزي جز تكرارِ همان نسخه هايِ كهن نيست و چيزي را حل نمی کند و نكرده است ... يعني : « آش همان آش است و كاسه همان كاسه » ... صورتِ متداول و راحت ترش هم اين است كه « آقا كو حوصله ش » و « مگر ما پيغمبريم كه غمِ امت را بخوريم ؟! » رها مي كنند و حتا اگر مجبور باشند سال ها در پله هايِ دادگستري ها وقت بگذرانند ، خلاصه طلاق را به عنوانِ بهترين راه حل بر مي گزيينند و در نتيجه جمعيت انبوهي از مردان و زنان بيوه ، يكي از معضلات بزرگ جامعه مي شود و ديگر چه عرض كنم كه سر از كجا در مي آورند و آينده شان چه مي شود ؟؟
شيوه هايِ امروزينِ ازدواج هايِ شهرنشينان نيز ، تنها تقليدي كوركورانه از زندگيِ با شناختِ زناشوئي است و کمتر دختر و پسری هستند که حتا احساس و دركِ ضرورتِ زندگيِ اجتماعي و خانوادگي را شناخته و تجربه کرده باشند و برمبنایِ آن شناخت تشکيل زندگیِ مشترک داده باشند ... اين همه طلاق و فاجعه و فحشا و فساد و ماجرا نيز شاهد و مستندش ...
به باورِ من بزرگ ترين و نخستين مشكلي كه بر سرِ راهِ ازدواج هايِ كنوني وجود دارد ( مسأله يِ مهر ) است و صد البته صداقيه هايِ احمقانه و نجوميِ ناروائي كه تنها پيوند زدنِ اجباريِ مرد و زن به يكديگر است و طبعا كانون هايِ كامياب و بساماني را تدارك نمي بيند و نخواهد ديد و فرزندان شايسته اي را نخواهد پرورد و نپروريده است ...
هنگامي كه مرد و زن ، علي رغمِ خواستشان و با مهريه هايِ كلان و زنجيرها و شرايطِ ضمن العقدي كه حاكميت براي جلب زنان به خويش و اهداف بحران زا جعل كرد و كمتر كسي مي خواند و مي فهمد و با لبخند و ژستي احمقانه – هنوز كه تنور گرم است و نان مي چسبد – سردفترانِ بسيار محترم (؟) ازدواج امضا مي گيرند و تازه در بروزِ دعوا و ادعاهايِ بعدي است که اگر زوجين سوادي داشته باشند ، ممكن است مفادِ آن شروط را بخوانند و بفهمند که چه كلاه گشادي سرشان رفته است و چه ياوه ای را امضا کرده اند ، يا در دادگاه هایِ خود مشکل زا به « زوجين » تفهيم كنند و دنباله يِ ماجرا ... و شگفت آن که ديده ايم و مي بينيم که مهريه هايِ كلان و « شرايطِ ‌‌‌‌‌‌‌‍- مجعول و ياوه ي - ضمن العقد » چيزي را حل نكرده ، بلكه مشكلي بر مشكلاتِ پيشين نيز افزوده است ، اما هم چنان بر اجرايش اصرار مي ورزيم و دست از توجيهش بر نمي داريم ...
خير ، زن و مرد بايد لزوم و ضرورتِ با يكديگر زيستن را ، درك كنند و كاملا آگاهانه به اين نياز دست يابند و زندگيِ مشترك را ، بر اساسِ آن پي ريزي نمايند ... اين چيزي است و مهريه هايِ كلان و شرايطِ ضمن العقد و با سندهايِ رسمي دو نفر را به هم دوختن و بستن ، چيزي ديگر ...
( مهر خواهرشِ 1357 سكه بوده است – به ميمنتِ سال روزِ تولدش – زشت است كه مهرِ او كمتر از خواهرش باشد ( ؟؟ )... يا دوستان و هم دانشكده اي ها تحقيرم خواهند كرد و ... يا : براي حفظِ ظاهر هم كه شده به مباركيِ عددِ انبياء بني اسرائيل 124000 سكه بنويسيم ... چه اهميتي دارد ؟؟ « مهر را كدام مردي داده و كدام نامردي گرفته است ؟ » و ضرب المثل ها و ياوه هايِ ديگري كه تهوعش جامعه و خانواده را آلوده است ... يا از آن طرفِ بام مي افتند و با يك جلد كلام الله و 12 سكه به خانه يِ بخت مي روند كه تا پايانِ عمر مردانِ سوء استفاده چي ، تويِ سرشان بزنند و ناچار بشوند به « تجديدِ فراشِ » آقا تن بدهند و سرانجام : مرد زندگيِ شخصي و خصوصيِ خود را داشته باشد و احيانا زن زندگي خود را ...
اين ها هيچ كدام راهِ حلِ موضوع نيست و راه به جائي نمی برد ، چنان كه نبرده است و تنها جامعه اي بيمار و فرزنداني « ديم » بار خواهد آورد و چرخِ ناداني و نشناخته گي هم چنان برقرار و در گردش خواهد ماند ...
به باورِ من تا هنگامي كه مهريه به عنوانِ پشتيباني بسيار ياوه و بيهوده و مشكل ساز ، از فرهنگِ ازدواج حذف نشود و هنوز زن اسباب لذت مرد باشد ، و لذت تن خود را در برابر مهريه بفروشد ، هيچ گاه برابريِ مرد و زن در روابطِ زناشوئي شكل نخواهد گرفت و دوست داشتن و نياز انسان ها به يکديگر ، درک نخواهد شد و زن هم چنان به عنوانِ « كالايِ لذت » شناخته شده خواهد ماند . به ويژه كه در مبانيِ عقيدتي اش هم « كالايِ بضع » است و مرد در همان مباني « صاحب بضع » و زنان كشتزار مردانند كه هرچه خواهند مي توانند با آن ها بكنند - زيرا كه آن كالا را خريده اند - « نسائكم حرث لكم فأتوا مما شئتم » و بالاتر آن كه آيات و نگاهي چون : « الرجال قوامون علي النساء بما فضل الله بعضهم علي بعض و بما انفقوا من اموالهم فالصالحات قانتات حافظات للغيب بما حفظ الله و التي تخافون نشوزهن فيعظوهن واهجروهن في المضاجع واضربوهن فان اطعنكم فلاتبتغوا عليهن سبيلا ان الله كان عليما كبيرا » ( آيات 34 و 33 سوره ي نساء ) به مرد حق مالكيت بر بدن زن را مي دهد ، هرگز هـچ چيزي حل نخواهد شد و در آغازِ زندگيِ مشترك – يا دورانِ نامزدي – هيچ مرد و زني به لزوم و نيازِ با هم بودن و باهم زيستن نخواهند توانست بينديشيد و همواره به جايِ آن كه روابطِ عاطفي و شناخت و نيازِ متقابل ، دختر و پسري را به يكديگر پيوند زند ، زنجيرهايِ گران و ناروا ، آن ها را به تحملِ شرايطِ برزخيِ سنتي وا خواهد داشت و به تدريج عادت يا ملاحظاتِ اخلاقي و خانوادگي ، ظواهرِ يك زندگيِ مشترك را حفظ خواهد كرد و كودكاني بيمار و ناتوان را به ميراث خواهد گذاشت ...
تمام مسائلي از اين دست از زيربنا و توسط اهل فن از دانشمندان گوناگون بايستي حل و فصل شود و ساز و كاري علمي و مبتني بر نيازهايِ طبيعي انسان پي ريزي شود .
تا زماني كه چنين پشتوانه يِ ناروائي - به عنوان مهريه - وجود دارد ، هيچ زن و مردي در آغازِ ازدواج ، دقتِ كافي نخواهند كرد و شناختِ يكديگر و احساسِ نياز به با هم بودن را ، در نخواهند يافت و آن را اصل قرار نخواهند داد ... بايد مرد و زن بدانند كه هريك انساني مستقل اند كه در صورت هائي به يكديگر نياز دارند و نيازهاشان را با يك زندگي خانوادگي و زناشوئي مي توانند حل كنند و نيز يقين داشته باشند كه هرگاه اين نياز رفع شود ، بدون هيچ مشكل و مانعي هريك مي توانند راه خود را بروند و جامعه هم بخوبي آن ها را مي پذيرد و بوركراسي فاسد اداري هم آن ها را خسته و مستأصل نمي كند و ...
و همين جا اضافه كنم كه تا ياوه اي به نام « پرده بكارت » در ذهنيت زن و مرد ايراني وجود و احيانا اهميت دارد ، هنوز در عصر كجاوه و پالكي زندگي مي كنيم و به بلوغ عقلي و ذهني دست پيدا نكرده ايم و صد البته كه جايِ اين چنين آموزش هائي در همان مدارس ابتدائي و دبيرستان و دانشگاه است و نه هيچ جايِ ديگر و بايد اين گونه مسائل يك بار و براي هميشه حل شود .
بايستي هر زوجي هنگامي كه مي خواهند تصميم به زندگيِ مشترك بگيرند ، با علمِ به اين كه هيچ قرارداد و زنجيري جز عشق و نيازِ دو انسان به يكديگر ، آن ها را به هم پيوند نمي زند و هيچ پشتوانه اي جز خواستنِ متقابل وجود ندارد ، نسبت به لزوم يا عدمِ لزومِ زندگیِ مشترک با ديگری تصميم بگيرند و ...
به باورِ من يک دختر و پسر تنها در صورتي می بايد تن به زندگيِ مشترك بدهند ( البته اگر اصراري بر اين كار دارند ، آخر همه كه نبايد توليد مثل كنند و اصولا بعضي از مثل ها بهتر است كه توليد نشود و نظارت دولت اگر در جائي ضرورت يافت ، تنها در مسير اصلاح نژادها و ذهنيت هاي كج و كوله است و بس ) كه پس از شناختِ کافی نسبت به موضوعِ ازدواج و تشکيل خانواده و احيانا باور پيدا کردن نسبت به ضرورتِ زندگی مشترک با ديگری ، پس از پشتِ سر نهادنِ « ازدواجي كوچك » = « دورانِ نامزدي » يكديگر را برايِ « ازدواجِ بزرگ » شايسته و قابلِ تفاهم دريابند و « عشق » و نياز متقابل ، تنها پشتوانه يِ زندگيِ مشتركشان باشد و آموزشِ هايِ لازم برای چنين مهمی ، از كودكي در اختيارِ هر دختر و پسري قرار گيرد و هيچ چيزي جز شناختِ نيازِ متقابلِ دو انسان نسبت به يكديگر ، آن ها را پاي بند نسازد و سد و بندهايِ ناروايِ كنوني و نگاهِ فاسدِ سنتي ، به تماميِ پديده هايِ حيات و از جمله خانواده و زندگيِ مشتركِ زناشوئي ، از ميان برخيزد و نيازها و اجبارهايِ زايد و بيهوده – حتا نيازِ جنسي- هيچ زوجي را به ازدواج وادار نسازد و ... چه و چه و چه ...
و بگذريم كه كلِ جامعه مان سراسر مشكل است و جز با نگاهي انقلابي و تحولي بنيادي و عقلي ، به جهان و زندگي زميني انسان و در تماميِ شؤونات زندگي فردي و اجتماعي حل نمي گردد و نخواهد گشت ...
و ديگر هيچ و التمام .

جدولِ عناصرِ نيمه شيميائي ( از آرشيو )

اسيد سولفوريك + سپتامبر سياه – بشار اسد و ياران * بلندی هایِ جبلِ عامل <>>> ياسر حريري عرفات
جورج حبش + جوهرِ آب ليمو * کارلوس کيرلس - گوزِ عزازيل<<>>> بن لادن صباح صفوي

11 سپتامبر + بن گورين – CO2‌+ قحط الرجال + هنر موسيخي <‌>>> عليرضا رستميِ خمسه

داريوشِ ارجمند + علامه ی کلِ مکل * زردآلوي جويده - ملاعمر+ تماميِ « اعصارِ جاهلي » <>>‍ عدالت اجتماعي

بويِ دهانِ ميتِ روزه دار + شهردارِ وقتِ لندن * گروهِ متاليكا <-->> تخمِ آفتاب گردان

بوركينا پاسو + اسيد كلريدريك * تخمِ مرغِ گنديده - خِنگيِ گشادِ كون <>> سياستِ خارجيِ عاصمه ی مبارکه

تيمِ فوتبال + گوزِ عمل نكرده * صدام حسين – ورشكسته هايِ به تقصير <>> مسجدِ ضِرارِ سه تا و سي ما

جنبشِ صحابه + القاعده ماالفائده * جيش المهدي - سودِ سوز آور <>> سفليسِ دولتي

سوزاك * سرهنگ قذافي – آدمِ اين طرفي + يول برينر جان وين - فرِ ششماهه يِ عشاقِ چاك دّبر <->> مرلين کونرو

چارلي پاچلين + عصايِ موسا - « آشويتس » * مارگيرت پنچر - ماشه داران <>> ويتنام روسيه يِ شمالي شرقی

روبرت پيستور + مادام كورمكوري – استعفايِ هوشي مينه + ويروسِ ايدز * موروثی بودنِ قدرت هایِ ذيمقراتيق <->> كله پا شدنِ فودل كاسترو در مجلسِ دولتي

حماقت + ناداني + بي هنري + فرصت طلبي - ذره اي شعور* خود فروختگی+ شب هايِ خرره <->> مهرانِ انتظامي محمودي سهيلِ مشايخي

مداحي + دلقكي + حالتِ مفعولي + فسقِ علني در ويلاهايِ كرج * خانه هايِ عفاف <->> کشاورز مدير سهيل جون جونیِ نا ارجمند رانت خواري + دزدي + پاچه ورماليده گي * مجسمه يِ دروغ و فريب + مردم را خر حساب كردن _ اندكي شرم <->> باغ هايِ پسته يِ رفسنجان

فرصت طلبی چين و روسيه + نمايندگی کردن بعضی ها از جهانِ پوسيده یِ سنتی * صف آرائیِ نامرئی دکان دارانِ اروپائی پشت سر نظمِ کهن + حاتم بخشی هایِ بی حساب کتاب از کيسه ی خليفه * حاکميت نالايقان و نادانیِ پيروان + دلارهایِ يا مفت نفتی و غارت همه چيز >>> بلبشویِ آشفته بازارِ خاورميانه
کی قباد + يزيد بن مهلب + برابریِ تخت و منبر – خواجه نصورالدين بن ريدويه قحطانی = شاه شيخ زاده شرير المبين
ادامه دارد ...

يلدا و كريسمس

يلدا شبي است زيبا ، يلدا دلي است با ما
يلدا بلندِ گيسوست ، چون بشمريش تا تا
يلداست يار و هستي ، مستي چنان كه مستي
يلداست عشق و لبخند ، گو گم شوند فردا
يلداي من تو بودي ، ايران رفته از كف
بازآي رقصِ مستي ، شو در زمانه پايا
يلدا به صبح پيوست ، دستي بده به من دست
باشد كه باز يابيم ، بويِ تو را ز رؤيا
خشكيد بيخِ شادي ، شد سنگ هرچه دل بود
تركاند سوز دي ماه ، جامي تمام مينا
يلدا به پيشوازِ صبح ِ ستاره باران
يعني مسيح آمد ، دستي و دست صهبا
شامِ كريسمس را ، با سرو روي ِ مريم
كوبيد ساز شادي ، شخص خدا به دنيا
خيزيد اي خلايق ، در تن حلول كردم
انسان خداي ِ خود شد ، در گيسوان يلدا

نگذاشتند عيدي ، اين جنس ِ خون در ايران

يعني ز جمله انسان ، كردند فهم حاشا

شعري از دفتر : « پراكنده ها - گوناگون » / ايران : 1385 گشوده و منتشرنشده تا كنون .

از زمان عقب نمانيد که قابل جبران نيست

آن وقت ها که ملت ايران در برابرِ تجاوزِ خارجی يک پارچه می شد و مخالف و موافقش پشت سرِ هر حاکميتی صف می آراست ، گذشته است . آنهائی که اين واقعيتِ پيش پا افتاده را نمی توانند ببينند و درک کنند – يا نمی خواهند و تجاهل می فرمايند – يا از زمان عقب مانده اند ، يا طرف هایِ درگير را به خوبی نمی شناسند و يا اين که هنوز هم - مانند عصر کجاوه و پالکی - به فکرِ گول زدن خلق الله هستند . مگر نمی بينيد که ملت ايران – به آشکار – چشم به نجات بخشی بيرونی و بيگانه دوخته است ؟؟
امروزه اهل قبله هم به طرفِ کاخ سفيد نماز می خوانند . خوب است که در همين پريروز و در يک زمان ، فقط چهار تا هيئتِ – به اصطلاح – مختلف المرام ، از جمهوری عاصمه یِ مبارکه در امريکا بودند . جواب هم ديديد يک « نه » یِ بزرگ بود ... فتأمل .
يک چيزی شنيده يا ديده ايد ، زمانی جهان و روزهائی کشورهای اسلامی و حالا هم عراق و لبنان ، اما دوستان چشم بگشائيد ، چشم . به قول گفتنی : «آن سبو بشکست و آن پيمانه ريخت » . چشم بگشائيد ، پيش از آن که به زباله دان تاريخ شوت شويد . موضوع را بشناسيد و تسليم حقيقت باشيد ... انسان را به رسميت بشناسيد ... چيزی جز اين راهگشا نيست ... ديگر گذشته ها تکرار نمی شود ... پس زده خواهيد شد ... فتأمل .

اِنعَرِبَ يَنعَرِبُ اِنعِراب
وانخَرِبَ ينخَرِبُ اِنخِراب

انفعل ينفعل انفعال * اسم تليفون شده اکنون مَبال
وانفَسَدَ يَنفَسِدُ اِنفِساد * بوی لجن می دهد اين انجماد
مرده و گوئی که گرفته ست بو * عزم کجا ؟ همتِ فرهاد کو ؟
انغمض ينغمض انغماض * در شب شنبه تو بخور نان پياز
قصد بکن ، وِرد بخوان ، هفت بار * پول به دستت به رسد ، بی شمار
انگشدَ ينگشِدُ اِنگِشاد* مادرکَت داده تمامی به باد
ای که به خود مانده و گنديده ای * لايق مرگی ، نه مگر زنده ای ؟
اِنقلدَ ينقلِدُ اِنقلاد * گشته کمی دکه ی ميمون کساد
خويش ز تقليد چه ها ديده ای ؟ * ز اين همه تزوير ، که را ديده ای ؟
پای بکش پس ، نه مگر زنده ای ؟ * آه چه گويم ؟ به مَثل جنده ای
خصلتِ انسانی خود داده ای * هيچ ز تو مانده ، بشر زاده ای ؟
اکتسبَ يکتسبُ اکتساب * کون تو بده در رهِ دودِ کباب
ای که به مغز تو سگان ريده اند * اين همه بر قبر تو شاشيده اند
باز بگو زاده ی کی خسروم * پشت سرِ گاو و خران می دُوَم
دخترِ گشتاسپ بود مادرم * تاج فريدون همه شب بر سرم
حضرتِ بوزينه بوَد خواهرم * انترم و عنترم و منترم
ليک چه سازم که خرم من ، خرم * از همه گاوان و خران هم سرم
چون دو پسر بخش ز خر می برم * گشته يقينم که خودم انترم
انضربَ ينضربُ انضراب * وعده بده خويش ، به روز حساب
تا که بگائی ، چو تو را گاده اند * خيلِ کسانی که خدا زاده اند
پس شود آن گاه قيامت به پای * کو برسد نوبتِ گايش به مای
محشر خر زود هويدا شود * لوطی و لاطی همه پيدا شود
بس کنم و خود تو به پا خيز نک * ليک نبايد بکشی هيچ چک
ورنه شود آن هتک تو پَتک * باز شوی بنده ی دوز و کلک
انکسرَ ينکسرُ انکسار * بر در آن کون تو شبی می گذار
ورکه تو را نيست ز قزوين گذار * راه ز بی راهه ی قم می سپار
تا که به پيش و پس تو بی شمار * کير برآرند حماران ، حمار
اِفتعلَ يفتعلُ اِفتعال * نيست يقين آرزویِ کس محال
ليک به کشتند نسيمِ شمال * اين همه گاوان ، نه چو خر بی خيال
انفرجَ ينفرجُ انفراج * فَرج و فَرَج ، به بود اندر سراج
آن که به شب لایِ دوپا جا کند * لذتِ ديدن همه حاشا کند
روز به بيند ، به خودش جا شده * ماده الاغی که زليخا شده
اِتهمَ يتهمِ اِتهام * گاد تمامیِ شما را همام
بس کنم اين ناقه بود بی زمام * ريده به مغز همه گی مان تمام
باز نگوئيم کلامی ، کلام * گو نه به کون من و تو رفت ، خام ؟
ای که نهاديد بشر در ظلام * اِنعدَمَ ينعَدِمُ اِنعِدام ...
* خرداد 85 – توس
از دفترِ " هزليات / ايران : 1384 " گشوده و منتشر نشده تا کنون .

چرا موعودِ خوبی ها نمی آيد

غريبِ غربتم
گم کرده راهِ خويش ، در اين دشتِ بی حاصل
کجا دستی
که بر تنهایِ من ، آغوش بگشايد ؟
کجا چشمی
که در گرمای او ، يک لحظه بنشينم ؟
صدایِ آشنايي کو ؟
دل گم کرده راهی کو ؟
زلالِ ماهتابی کو ؟
*
هلا برقی ، هلا سيلی ، مگر آوار
کجايي ای اهورا ؟
از چه رو باران نمی بارد
چرا آتش نمی سوزد ؟
چرا اين سان - ز هستی - گند می زايد ؟
چرا باران نمی بارد ؟؟
*
عفونت زارها ، سرشار
و چوپان ، پيش بندِ خون به تن دارد
تو گويي مرد و زن را کينه پرورده است
تجاوز ، نيک و مشروع است
خيانت ، جامه ی لذت ، ز سر تا پا
و نيرنگ و ريا گرديده جاويدان
پسر مرگِ پدر را ، عزم بنموده
و دختر ، جان مادر را نشان دارد
و مردان روز و شب ، سرگرمِ آغوشِ تجاوزها
محبت ، مايه ی لبخند
چرا موعودِ خوبی ها نمی آيد ؟
چرا باران نمی بارد ؟؟
*
يقين دارم که آگاهی ، يگانه راهِ فرداها ست
و اين عفريت خواهد مرد
سياهی ، محو خواهد شد
و گل خواهد شکفت از خاک
و دنيايم - پس از مرگم - به من لبخند خواهد زد
و خواهم زاد با هم زاد
و رقصِ زندگانی را – همه شب – پای خواهم کوفت
کنارِ « جويبارِ لحظه » خواهم زيست
و دنيايم - پس از مرگم - به من لبخند خواهد زد
*
شعری از دفتر به اصطلاح چاپ شده یِ « از کوچ ها تا کوچه ها / ايران : 1383 بی نا » .

روشن فکران ايرانی چه می گويند ؟؟
( 2 )
شخص من از آغازِ زندگی تا کنون ، به دليل آن که تشکيلاتِ دل خواه خود را نيافته ام ، به ناچار همواره مستقل و ضمنا منتقد بوده ام ومانده ام وطبعا - خواسته يا ناخواسته - با تمامی گروه ها و فعالان سياسی روز ، رابطه ای بر همين اساس داشته ام . اين عدمِ وابستگی از طرفی مرا در نقدِ صادقانه ومنصفانه یِ پيرامونم ، آزاد گذاشته است و از طرفِ ديگر مورد لعن و نفرين دسته هایِ درگير و فعال - به ويژه اهلِ زندگی و فرزند روز – قرار داده است . چنان که متأسفانه پنجاه و چند سال گذران به رنج آلوده را ، درحالی که هميشه ضرورت کارِ جمعی و تشکيلاتی را درمی يافته ام ، خلاف ميل قلبی و به انتظار ايده آل ها ، پشت سر نهاده ام و تاکنون ديروز و امروزم را ، فدایِ فردای بهتر کرده ام . اما هنوز نمی توانم دل از آرمان هایِ اخلاقی و انسانی ام بکنم و ...
و به همين دلايل و ملاحظات است که اکنون ديگر نمی توانم و نبايد اشتباه کنم . زيرا ديگر وقتی ندارم تا به آرزو بگذرانم و هرگز مباد که - هم چون گذشته هایِ رفته برباد - مصلحت انديشی هایِ حقيرانه ی سنتی را رعايت کنم . به عبارت ديگر : من آن دوران هایِ گذار را گذرانده ام ، بنابراين اکنون ، بايستی تنها تسليم راستی ها و استواری ها شوم .
و اما ، در چنين شرايطی است که می بينم : تمامی فضاهایِ روشن فکری - همه و همه - تنها مدعیِ جامعه و روش هایِ دموکراتيک هستند و چنين می نمايد که لزومِ فعاليت آزاد تشکيلاتی را سال هاست دريافته اند و فرضا اکنون در « فضایِ وبِ فارسی » يعنی در محيطی کاملا مجازی ، دارند آن به اصطلاح ايده آل و آرمان شهر خود را ، تصوير و تصور می کنند . تا اگر توانستند و لياقتش را داشتند ، فردا در جامعه و سطوح عمومی و واقعی ، مطرح سازند و طرحِ خود را در فضائی آزاد و دموکراتيک ، به نقد و انتخاب عمومیِ آگاهان بگذارند ...
در چنين فضا و با چنين پيش فرض هائی - من مبتدی و صفر کيلومتر - می خواهم به سوی يکی از اين هسته هایِ فعاليت دموکراتيک جذب شوم و در قالبِ آن تشکيلات ، نيروهايم را به مصرف برسانم و هماهنگ سازم . چه می بينم و برکجا سر خواهم گذاشت ؟؟
آيا شايسته است که در اين سن و سال و پس از عمری انتظار ، سر بر آستانی بگذارم که به گفته یِ زنده ياد احمد شاملو : « سال هاست بر درگاهِ آن تف کرده ام » ؟؟
متأسفانه می بينم که حضرات ، هنوز همان مصلحت انديشی هایِ حقيرانه یِ جوامع سنتی را رعايت می کنند و خلافِ ادعايشان لزومِ دگرگونی را درنيافته اند . بلکه می خواهند دوباره همان روش ها یِ کهنه را – با تعابير خرکس پسند روز – به خوردِ جامعه بدهند و ... آيا می توانم و رواست که تسليم سازش کاری ها و مصالح حقيرانه ی ايشان شوم ؟؟
وقتی که می بينم مدعيان روشن فکری و متوليان دموکراسی ، هنوز اصلِ مسلم و آغازينِ « نقدپذيری » را نپذيرفته اند و روش هایِ دموکراتيک و حالا ملی شده شان ، معجونِ هفت جوشی از همان خود محوری ها و بت پرستی های کهن است ، آيا می توانم به تنها شعارهایِ زيبايشان دل خوش کنم و سر بگذارم ؟؟
وقتی که می بينم در سطحِ رهبران و متوليان و مدعيان ، هنوز ائتلافِ جامع و کاملی وجود ندارد و حضرات تاکنون نتوانسته اند رویِ حداقل هائی به توافق برسند ، چگونه می توانم به اين هسته هایِ دلال و دکان دار اعتماد کنم و منفعت جوئی هایِ حقيرشان را ناديده بگيرم ؟؟
می بينم که حتا پس از سپتامبر2001 تنها جريانی که از اتحاد سخن گفت و حتا حقوق فرضی خود را به پایِ آن نهاد ، سلطنت طلبان و مشروطه خواهان بودند ، يعنی بعضی از نيروهای ملی گرا و ناسيوناليستِ مقيم خارج از کشور ، آغازگران اين راه بودند و در جهت اتحاد و ائتلافِ تشکيلات سياسی موجود ، همراهی کردند و اتفاقا همان که انتظار نمی رفت و مورد نقد و گله و موضع اتهام و ادعا بود - يعنی شاهزاده رضا پهلوی – آشکارا ائتلاف و اتحاد را پيشنهاد کرد و در اين مسير ، حق فرضی خود را ، به رأی و انتخاب مردم واگذاشت . اما احزاب و فعالان سياسی در سی ساله ی گذشته ، ياری نکردند و نکرده اند و همواره - جز خود- همه را محکوم خواسته و حاضر نشده اند در جهت دست يافتن به اهداف مشترک ، از خويش مايه بگذارند و اندکی انعطاف نشان دهند و در ديدگاه های سنتیِ خود تجديد نظر نمايند .
( مثال می زنم : همين يک پاراگرافِ آخریِ من کافی است که فوری انگِ هرچه بخواهند به آدم بزنند و کاملا دور از منطق داوری کنند ... يعنی اين که واقعا ما مردم هنوز نقد و تحليل را نمی شناسيم و نشناخته ايم و با همان متر و محک هایِ کهنه و پوسيده ، با پديده های نو برخورد می کنيم ) .
مسأله اين است که مدعيان درک و فهم در عالم سياست و فرهنگ ، يعنی کسانی که می خواهند جامعه یِ آگاه و آزادِ فردا را رقم بزنند ، هنوز خودشان نفسِ موضوع را نشناخته اند و به لزومِ دگرگونی در شيوه هایِ کهن دست نيافته اند . يعنی کسانی می خواهند فردايمان را بسازند که هنوز گذشته را نشناخته اند و از آينده تصويری گنگ و غيرشفاف ارائه می کنند و هم چنان گرفتارِ قالب هایِ پوسيده باقی مانده اند !!
وقتی که می بينم گروه ها و جريان هایِ مدعی ، دنبال شرق و غرب راه افتاده اند و پايگاهشان را در اروپا و امريکا جستجو می کنند و نيروی قدرتمند مردم را به هيچ می گيرند ، چگونه می توانم شعارهایِ اساس نامه ای ايشان را ، با عمل سودجويانه شان تطبيق کنم ؟؟
می بينم که : نسخه پيچ هایِ آينده مان ، هنوز معجونی هفت جوش و شله قلمکار و غيرشفاف را در نظر دارند و هنوز نمی خواهند و نمی توانند صادقانه - از آن چه می خواهند و در نظر دارند - دفاع کنند و آن را به نقد و داوری و انتخابِ آگاهانه یِ مردم بگذارند و – به عبارتی - حاضر نيستند نسخه یِ فارسیِ قانون اساسی شان را ، به نمايش بگذارند و دارند با کلی گوئی ها و مشتی شعارهایِ عوام فريبانه ، اصلِ موضوع را ناديده می گيرند و ضرورت تحول را انکار می کنند . اين گونه برخوردها نشان می دهد که حضرات جامعه و مردم را نشناخته اند .
می بينم که متأسفانه نمی توانند - يا نمی خواهند - ببينند و بفهمند که روشن هایِ سنتی مان شده است همان که به مدت صدسال کامل ، در چرخه یِ تکرار و گردابِ بيهوده گی اش مانده ايم . و تا باور نکنيم گذشته با تمامِ رنج و فسادش مرده است و راهی جز انقلابی فرهنگی در ذهنيت ايرانی و پذيرفتن کاملِ جامعه و زندگی مدرن وجود ندارد ، چيزی عوض نخواهد شد و وضع همان خواهد بود که بوده است . تا زمانی که واژه هایِ چرندی چون « مردم سالاری دينی » و « دموکراسی بومی » موردِ اعتراض واقع نمی شود ، يعنی اين که هنوز گرفتارِ همان چرخه یِ تکراريم و ضرورتِ تحول را درنيافته ايم . يعنی که هيچ ...
و فرجام سخن اين که : ما در داخل کشور هيچ اپوزيسيونِ فعالی نداريم . آن چه هست بالغ بر هزار حزب و تشکيلاتِ به نام سياسی ، بخشی از بدنه یِ نظام به شمار می روند . فقط دارند ظواهرِ يک حزب را حفظ می کنند و بازیِ يک اپوزيسيون را خيلی خوب – يا بد - به صحنه می آورند . هم چنان که قوای ثلاثه و سيستم هایِ حکومتی مان نيز ، ظواهرِ يک نظامِ دموکرات و مبتنی بر رأی مردم را – در صد ساله یِ گذشته - به نمايش گذاشته اند .
اصولا ما ايرانی ها تخصص داريم در اين که هريک از نهادهایِ مدنیِ جوامعِ دموکرات را ، به صورتِ يک تشکيلات اداری در بياوريم و مشتی کارمند و آدم کوچولو - از اطرافيان قدرت - را در آن مراکز به کار وابداريم و آب باريکه ای به ايشان برسانيم .
متأسفانه هنوز ما در ايران جامعه یِ سنتی داريم ، با همان درصدهای مشخص از اقشار و طبقات روشن فکری که هيچ گونه سامانِ سياسی نيافته اند و جز در نظامی سکولار و دموکرات و شرايطی آزاد به معنایِ حقيقیِ کلمه ، امکان سازمان گرفتن ندارند و هم چنان به عنوانِ نيروئی بالفعل و رها ، درحال هرز شدن و تحليل رفتن خواهند ماند .
بايد لزومِ تحول در شناخت سنتی مان به هستی ، به عنوانِ نخستين اصل پذيرفته شود و اين دگرگونی نخست در جامعه یِ روشن فکری جاری و حاکم باشد . زندگیِ مدرن و زمينیِ انسانِ امروز ، با دانش و تکنولوژی مدرن و در جوامعی کاملا برخوردار و دموکرات اداره می شود و دموکراسی يعنی نقدپذيری تمامیِ پديده ها و تضمين کامل و مستمر آزادی ، بدون هيچ قيد و شرط و وند و پس و پيش وندی . بومی شدن آزادی و دموکراسی يعنی ناديده گرفتن آن و « مردم سالاری دينی » هم يعنی نوعِ عوام فريب تر از جمهوری اسلامی ...
اين دريچه هم چنان گشوده می ماند ...