واقعيت اين است ... واقعيت اين است كه هيچ كسي ، هيچ كاري را كه بايد بكند ، حاضر نيست انجام دهد . از يك طرف ملتِ شريفِ (!!!) بغل تابِ آفتابِ بهاري لم داده اند و منتظرند كه « شاه بهرام ورجاوند» شان با اسب سفيدي ، از البرز كوه فرود آيد و آن ها را از بيدادگري ها نجات بخشد و خوبي و نيكي بگسترد . اما واقعيت اين است كه به راستي برايشان فرقي نمي كند ، كدام قدرت و ابرقدرتي نقشِ نجات بخش شان را ايفا كند ، حتا اگر همين انگليس و روسيه وچين و باندهاي سنتي شان باشند كه تا همين پريروز ، با تمامي حاكميت ها و سرانجام دولت سيدخندان - آن هم بعد از سركوب 18 تير 78 و دور دوم رياست جمهوري - لاس مي زدند و براي روي كارآمدنِ سردار سوزنده گي كف مي زدند و نسخه هايِ تبليغاتي مي نوشتند و هنوز هم بدشان نمي آيد كه رياست محترم مصلحت چيان ، بر سر كار بيايد و باز همان آش و كاسه هايِ قديم پر وخالي شود و برقرار باشد ... خلاصه اين كه مردم ايران آن نجات بخش ورجاوندي را كه در دورانِ انحطاطِ فرهنگي شان جعل كرده بودند ، امروزه انتظار مي برند از ينگه دنيا برآيد ، اما واقعيت اين است كه خودشانحاضر نيستند هيچ مايه اي بگذارند و چنان مرعوب و فاسد و ناتوان شده اند ( و من مي گويم بوده اند ) كه نمي خواهند قدمي در راه آزادي و جامعه مدني ، يا دموكراسي و دانش و تكنولوژي و خِردِ عصرِ خويش بردارند ... بلكه همه چيز را ، مفت ومسلم مي خواهند ... پاي حرف كه باشد همه رنج برده اند و همه محروميت كشيده اند و حتا شايد بعض يا بسيارشان شلاقكي هم خورده باشند – كه خورده اند - اما واقعيت اين است كه در اين 28 ساله ، مردم ايران سرشان به آخور روزمره گي هايِ حقيرشان بند بوده است و كاملا دو رو و بمعناي واقعيِ كلمه ، منافق و متظاهر زيسته اند و به آن خو گرفته اند . يادم نمي رود سال 60 پدر و مادرهائي بودند كه بچه هاشان را خودشان لو دادند و نيز يادم نمي رود كه در آمل بعضي ها جنازه ي جوان هاشان را در آستانه ي دروازه ي خانه هاشان دفن كردند و نيز به ياد دارم كه تا سال ها ، اگر به بعضي از پدرمادرهائي كه بچه هاشان در جبهه ي جنگ با عراق كشته شده بودند ، تسليت مي گفتي ، ناراحت مي شدند وحتا پرخاش مي كردند كه چرا تسليت مي گوئي ؟؟ ! ! حالا بعضي ها در دل مي گريستند و بعضي نه ... و يادم نمي رود ده ها مجلس جشن و شيريني خوران را كه همين مردم ، برايِ نوجوان هاي دمِ بخت و در جبهه كشته شده شان ، برگزار كردند و كارت عروسي فرستادند ( چنان كه ناچار شده بودم از همان دمِ در برگردم ، يا اگر با صاحبان مجلس خصوصيت و نزديكيِ بيشتري داشتم ، صادقانه درگير شوم و ...) و اين ها همه از همه نوع ، مردم ايران بودند ، همان مردم و ايرانيي كه رگ هاي گردنشان از لوله هاي نفت و گاز هم بيشتر متورم مي شود و... خواهيد گفت : حالا تغيير كرده اند . خير عزيزم ، جز اقليتي به فهم و شعور رسيده – كه مدام به جاي دشمن مشترك ، به سر و كله ي يكديگر مي زنند و هيچ يك هم ديگري را قبول ندارند - مابقي و اكثريتِ مطلق ، هماني هستند كه بوده اند و هستند و شده اند ، يعني سنت هايِ ديني و اخلاقي خود را در اين 28 ساله از دست داده اند و به صورتِ مردمي فرصت طلب و پول پرست و خودفروش و ديگرفروش وهمه چيز فروش و منفعل و دلال مسلك و همه كاره و هيچ كاره و تنبل و عادت كرده به كارِ غيرمولد ، درآمده اند . اگر رنج و محروميت 28 ساله ي گذشته ، توانسته است جمعيتي را به خرد و شعور برساند ، در برابر اين زيانِ بزرگ را هم داشته است كه بازار و ادارات دولتي و دانشگاه ها و مدارس و همه جا و همه جا ، را ويران كرده و به فساد و تباهي كشانده است . نسل اول كه تمام جذب حاكميت شدند و از پائين تا بالا ، كروات هايشان را باز كردند و يقه شيخي پوشيدند و جانماز هر آخوندي را انداختند و برداشتند و برآن بوسه زدند ( دمِ فلان قرارداد را عشق است و ... ) . نسل دوم – يعني همان كه مي گويند نسل سوخته – آن اقليتي كه مي توانستند سوخته به شمار آيند و معلوم نيست چنددرصدشان از آتشِ عظيمِ فاجعه برآمدند ، بايد ديد چه حاصلي از رنج خويش برداشتند ؟؟اكثريت شان كه سر در يكي از آخورها فرو بردندو هرچند حقيرانه ، اما چريدند و چريدند و مي چرند ... وقتي كه بسياري از هم سن و سال هايِ خودم را ، مي ديدم و مي بينم كه يا به بركت بازارِ خرتوخر و مكه و سوريه و دبي و كيش و سينه زدن پشت سر هركسي كه خودشان هم قبولش نداشته اند ، به آلاف و الوفي رسيدند ، اما همين جماعت وقتي با امثالِ من برخورد مي كردند سرِ درد دلشان باز مي شد و كاتوليك تر از پاپ ، از هر مخالفي داغ تر مي شدند وچه ها كه نمي گفتند و نمي گويند ؟؟ به راستي كه از اين همه دروغ و دو روئي و نفاق و ... حال انسان بهم مي خورد . همين ها هستند كه وقتي از آن ها مي پرسيدي ، با اين انتقادها و حتا فحش هايِ خركي ، چطور باز در همين انتخاباتِ پريروز هم شركت كرديد ؟؟ هزار و يك توجيه ناروا رديف مي كردند كه بچه ي دانشگاهي داريم و چه و چه .... عزيزم مگر امثالِ من بچه نداشته ايم ؟؟ يا ما زندگي مان درآسمان سير كرده و از جنسِ انسان نبوده ايم ؟؟ ! ! جمهوري اسلامي را پس از 1360 تنها و تنها همين اقشار منافق و دو رو و فرصت طلب و مصلحت انديش ، حفظ كردند و مي كنند . انتخابات اول سيد خندان را گول خورديد ، يا فكر مي كرديد داريد كاري انجام مي دهيد !! ( كه بماند و باشد به جايش و وقتش ) پس از 18 تير كه آقاي خاتمي حتا حاضر نشد وزير كشورش را ، به همراهيِ دانش جوياني كه اصلاحات را مطالبه مي كردند ، بفرستد و در نتيجه جريان با آن شدت و وقاحت سركوب شد ، ديگر در دور دوم كه آقاي خاتمي در سخنراني اش 17 بار ( به شمار 17 ركعت نمازش ) پاي بندي به قانون اساسي جمهوري اسلامي را تكرار و تأكيد كرد و حتا دست زدن به اصول آن را خيانت دانست ، ديگر چه بهانه و توجيهي داشتيد و چرا و چگونه چهار سال ديگر ، اين ملت بيچاره را سرِ كار گذاشتيد ؟؟ رها كنم كه وقتي در همين دو سالِ پيش ، بعض يا بسياري از روشن فكران كشور ، با ترسِ واهيِ آمدنِ فاشيسم و تبليغات خر گول زنك ، علنا از ترسِ مارِ غاشيه به عقرب جرار پناه بردند و رآي دادن به سردار سوزنده گي يا آن فرصت طلب ديگر را ، توصيه مي كردند و نسخه مي پيچيدند ، ديگر چه انتظاري از مردم عاديِ مهمل و منفعل و مقلِد و ضمنا دو رو و فرصت طلب و اهلِ زندگي بايد داشت ؟؟ بازاري و كاسب و اداري و دانش آموز و دانشجومان ، سر در آخور خودشان دارند و گرچه بدشان نمي آيد جمهوري اسلامي با امريكا و غرب تضاد پيدا كند و نتيجه اي اگر داشت آن ها ببرند ، اما شخصا چنان به درآمدهايِ ناچيزشان چسبيده اند كه از ترس حاضر نيستند تكان بخورند . چرا اگر روزي چنان شد كه آن ها مي خواهند ، از هر شكنجه ديده اي شكنجه ديده تر و از هر رنج كشيده اي رنج كشيده تر ، خواهند شد و خواهند بود و نمود . تظاهر و ريا و نفاق در خونِ اين مردم است . مفت خوري و دلالي و عدمِ توليد و توجيه گري در رگ و پي ايشان است . مثل آفتاب گردان رنگ عوض كردن دين ايرانيان است ... از هجوم اسكندر يا سركوب مزدكيان و يا حداكثر انهدام ساسانيان و كتاب سوزان اعراب و قرن ها آتش زدن و انهدامِ هرآن خصلت و كنشِ نيكي كه يادگارِ هويت ايراني در گذشته بوده است- تا كنون - تمامي پليدي ها و رنگ عوض كردن ها و نوكرمآبي و بردينِ حاكمان بودن ( الناس علي دينِ ملوكهم ) در شخصيت ايراني جا خوش كرده است و اگرنه اين بود ، با موجِ گسترده يِ حمايت جهاني از هرگونه حركت مردم ايران ، چرا فرضا بايد 95% در برابر 5% منفعل برجاي بمانند و قدرت هرعمل و ابتكاري از آن ها سلب شده باشد ؟؟ چرا ؟؟ اين خلق منتظر چيستند و چه مي خواهند ؟؟ يا در نارضايتي ها واظهاراتشان صادق نيستند و تماميِ درصدها و آمارها نادرست است و يا اين كه مفت مفت و بي هيچ گونه هزينه اي ، همه چيز مي خواهند . ديگر چه عرض كنم .... ؟؟؟ HHآآآآ زن و شوهر كارمند از حقوق و متعلقات ديگر ، بالغ بر يك ميليون تومان از بهاي نفت و حساب نسل هايِ آينده را مي گيرند و در شهرستان ها – كه بيشتر جمعيت كشور را تشكيل مي دهد – دويست يا حداكثر سيصد تومانش را خرج مي كنند و بقيه را به بازارِ دلالي و سودِ پول و خريد ماشين و زمين و آپارتمان و كالاي مصرفي و غيرمصرفي وارد مي فرمايند ... بازار هم كه بدون هيچ گونه كنترل مفيد دولتي ، آزادتر و سودآورتر از آن است كه مخالفتي بكند ... دانش آموز و دانشجو هم ، گذشته از اين كه فرزندانِ همين هويتِ منفعل و تباه هستند و اگر از همين كودكي گرفتار دلالي هايِ والدين نباشند ، يا احيانا به كريستال و شيشه و اشك خدا و چه و چه گرفتارشان نكرده باشند ، چنان تهي از هرگونه انديشه اي بار آمده اند كه دل بستن به آن ها ، همان قصه ي « بزك نمير بهار مياد » است و بس . اين جماعت چرا بايد براي سود غيرنقدي و اميدِ فردايِ بهتر( اگر قدرتِ فهمِ آن چشم اندازها و شناخت اميد وانگيزه ها را ، برايشان باقي گذاشته باشند؟! ) دست بالا كنند ؟؟ و مي بينيم كه نمي كنند ؟؟ فقط منتظر نشسته اند كه تضادهايِ حاكميت با غرب – شايد – كار را به آن جا برساند كه آن ها را هم از اين نمد كلاهي گردد و رسد .... و فرجام سخن اين كه : هركس اميد به جامعه و مردمِ داخل در مرزهايِ جمهوري اسلامي داشته باشد ، يا اين مردمِ بيمار و فاسد و تهي و منفعل و فرصت طلب را به خوبي نشناخته است و يا مي خواهد ديگراني را گول بزند . يعني همان ضرب المثل معروفِ خودشان : كه مي خواهند هم خرِ خودشان را برانند و هم بفروشند ... بنابراين چشم را به واقعيت بگشائيد و شاه بهرام ورجاوند و فريدون و كاوه و ديگر و ديگران را از ياد ببريد و اين همه از ايران و ايران و ايران و ملت و هويت هفت هزارساله سخن نگوئيد و بدانيد و دانسته باشيد كه اكنون مقطعي تاريخ ساز برايِ منطقه ي خاورميانه و جهان است و توجه و تأمل كنيد كه در چنين مقاطع خاص تاريخي ، حداكثر يك ضلعِ مثلث ايران بوده است و بس . چنان كه حتا در مقطع ظهور اسلام و نيز مسيح ، همواره تمدن هايِ رومي و سامي و ايراني اظلاع آن مثلثِ تاريخ ساز را تشكيل مي داده اند و هم اكنون نيز جز برآمدنِ مثلثي متحد و هم آهنگ ، متشكل از دنيايِ مدرن و يهود و ايران ، راهي براي ساختن و پرداختن جوامعِ مدرن و برخوردار و انساني در جهان و به ويژه منطقه ي خاورميانه وجود ندارد و ممكن نيست و نخواهد بود . پس روشن فكرانِ داخل و خارج ، به ويژه آن ها كه در خارج از كشور آروغ بعد از مستي مي زنند ، سرِ مبارك را در استخرِ منزلشان فرو كنند ، تا چشمشان به واقعيت هاي ملموسي كه از ديدِ شكم هايِ سير و رنج ناكشيده گان پنهان است ، باز شود و اندكي با رنج هايِ انسانيِ ايرانيانِ به فهم و شناخت رسيده ي داخلِ كشور آشنا شوند و به جاي اين همه بهانه آوردن هايِ به اصطلاح اسرائيلي ، اجازه دهند اگر فرهنگي يا قدرتي مي تواند و مي خواهد كاري برايِ اين مردم مستأصل ( كه به راستي راه به هيچ جائي ندارند و درمانده و بيچاره ، حتا از خود و كشور دل بريده اند ) بكند ، بكند وبدانند و باور كنند و با هم دردي وشناخت واقعي و ملموس ، از جامعه ي كنوني ايران سخن بگويند و پيش از هرچيزي توجه داشته باشند كه همين مردم ، خود از قديم و نديم گفته اند كه : بالاي سياهي رنگي نيست و براي مشتي گروگان و بيمار و ناتوان ، هيچ حقيقتي وجود ندارد و واقعيت هاشان هيچ حقيقتي را باز نمي گويد . و ديگر هيچ و التمام
دولت ها جز به منظور و در مسير از بين بردن خويش و ايجاد آگاهي و اخلاقِ خودگردانيِ عمومي در آحاد مردم ، مشروعيت حضور ندارند و جامعه يِ برتر انساني ، مجموعه ي آگاه و شادكام و خودگرداني است كه بي نياز از هر پاداش و مجازاتي، بينِ كاميابي خود و ديگران جمع كرده و آگاهانه و فطرتا، به نيكي ها وفادار و پاي بند باشد .
ناداني تنها و بزرگ ترين ميراثِ گذشته گاني است که همواره خود را روايتِ منحصر هستي مي شمردند .
" دانائي " زيستن در نشئه ي وصف ناپذيري است که غرور بودن و آفريدن و " بي نيازي " را مي آموزد و هر آن چه « رنج » را به هيچ مي شمرد .
آن كه از حجاب در نگذشته زيبايي را نشناخته است .
درود بر هنگامه اي كه پرده ها فرو افتند . رنگ و بوي زشتي را ، چگونه روي
به گردانيم ؟
بزرگي را كه مي گفت : « درد انسان متعالي ، تنهايي
و عشق است » گفتم : آن كه در عشق ناتوان باشد ، محكوم و بايسته ي
تنهايي است .
عشق ورزيدن ، آزادي ِ دو تن در خواستن و دوست
داشتنِ يكديگر ، نخستين اصلِ شاد زيستن است و زندگي هيچ اصالتي- جز
خويش- را بر نمي تابد .
بت پرستيدن و بت شكستن و بت ساختن و بت شدن و خود
شكستن ، تمام « بت » است و بت سازي ... چه آسوده و زيباست آن كه آفرينش را
، چنان كه هست مي بيند و در مي يابد و چندان تواناست كه از هر بتي بي نياز
است . تنها انسان ناتوان ، توانايي را بتِ خويش مي سازد . انسانِ
توانا كمبودي نمي بيند و نمي شناسد . او هر چه را بخواهد به دست مي آورد و
بر هرچه بينديشد تواناست و نيازي به تكيه گاه ندارد . تنها پيران و
بيمارانِ ناتوان هستند كه به ديوارها تكيه مي كنند .
آرزو ، اميد و آينده ، واژه گانِ مجعولِ ناتواني است
. هنگامي كه ناكاميِ خويش را ، فردايي مي سازيم ، هم امروز را نهاده ايم .
اگر درلحظه زندگي كنيم ، چيزي را فرو نگذاشته و همواره خواهيم زيست .
آن چه به شمار مي آيد تنها حال است و تاريخ
ابزار و دانشِ مورخ - و نه ظرفِ زندگي- است . « زندگي » ظــرفِ اكنون است
، و آينده وجود ندارد . آن چه قابلِ لمس و شهود است ، لحظه هايند و اكنون
نه گذشته و نه فردا .
هنگامي كه پرده ها هم چنان فرو افتاده و ديده ها بسته
است ، چشمان و زبان هاي گشاده ، كدامين نگاه و مخاطب را خواهند يافت ؟
خفته گان و مرده گان ازجنسِ سخن نيستند .
آن كه به انتظارِ نيكي منفعل مي نشيند ، تنها -
آن را - انكار مي كند . درحالي كه كمالِ مطلوب ، انكار نيكي و جست و جوي
ِزيبايي است . انكار همواره راهي به جست و جو و تصديق رها ساختنِ موضوع
و چشم بستن برحقيقت است . آدمي چيزي را باور مي كند كه از اثباتِ آن نا
توان باشد . آگاهي و فهم ، از مقوله ي تفسير و تبيين و تحليل است و با
واژه و انديشه سر و كار دارد . اما باور ازمقوله ي تقليد و پذيرش
و ناداني است .
سخن گفتن از روشنايي درتاريكي و سياهيِ شب ، گام زدن
درخواب است و چيزي از جنسِ كابوس .
حقيقت از جنسِ فهم و شناخت و از بيان و واژه بي نياز
است . آن حقيقتي كه نيازمند توضيح و اثبات و توجيه باشد ، چيزي ازجنسِ
تاريكي به همراه دارد و همواره مكرانديش و توجيه گر ، باقي خواهد ماند .
انسان تنها حقيقتِ موجود و تنها تحليل گر هستي است و اگر روزي آزاد زيسته
و آزادي را شناخته است ، دوباره نيز آزاد خواهد زيست و آزاد خواهد بود
. ( حتا اگر ناچار شود دوباره به جنگل باز گردد ) .
کسي که نتواند انسان و خِرد را باور کند ، شايسته ي زندگي – به ويژه در فردا و فرداها – نخواهد بود .
هنگامي كه پرده ها فرو افتند ، به ناگاه درخواهيم
يافت كه تمام در بندِ شكل و پوسته بوده ايم ، نه مغز و محتوا .
با همان شتابي كه روز بر شب چيره مي شود ، به ناگاه
درخواهيم يافت كه « هيچ » نبوده ايم ، غَره به تاريكي و نعره زنان در سياهي
.
عارفان و صوفيانِ ما ، بيش از آن كه بيان كننده ي رمز
گون حقيقت باشند ، خود حجابِ آن بوده اند .
بندگي و زنجيري كه ناداني بر دست و پايِ انسان مي
گذارد ، در همان حالي كه به سستي پوسيده ترين نخ ها ست ، ستبرترين و محكم
ترين و ديرپاترين زنجيرهاي پولادين را ، برشخصيتِِ « انسان » استوار مي
سازد و جز به بهاي نيستي و مرگ گسسته نمي شود و بر نمي خيزد .
اگر به معناي واژه ها - در امروزِ جامعه - نگاهي با
تأمل داشته باشيم ، به خوبي و به زودي در خواهيم يافت كه چه تحولي در حالِ
وقوع است . هر كسي كه اهل تأمل و دقت و قادر به تحليل باشد ، به خوبي تهي
شدنِ واژگانِ فارسي را ، از معنايِ معهود و مرسوم و منظورِ خويش- در اكنونِ
جامعه - در خواهد يافت و به پوچي الفاظي كه بام تا شام ، موردِ استفاده ي«
خاص » و « عام » است ، خواهد خنديد .
آن چه از آسمان مي آيد زميني است و هر زميني ،
حاصلِ خويش را بَر مي دهد . خوشا سرزمين هاي سر سبز ، بارور و شكوفا . خوشا
بي كراني ها ، بزرگي ها و بلنداي نگاهِ فرزانه گان و خوشا « انسان » و
زندگي زميني او .
آدميان چگونه مي توانند راجع به چيزي كه هرگز نديده ،
لمس نكرده و آن را نشناخته اند ، اين گونه با قطع و يقين سخن به گويند ؟
انگار قلويِ ايشان است و خود زادنش را گواه بوده اند . تنها احمقان و
ناآگاهان مي توانند - با چنان قطعيتي- سخن به گويند .
فيلسوفان و متكلمانِ ايراني ، هنگامي كه پرده هاي
آويخته را ديده اند ، در رسيدن و دريدنِ آن ها كوشش كرده اند و به هنگام -
نيز- برآشفته از غوغاي عوام و نادرستي ها ، روي پوشيده اند . خوشا آن كه
كلامي از ايشان شنيده باشد . اما چه بسياري از آن ها كه در همان گام هاي
نخست و ميانه ، كوري و ناتواني خويش را ، در زنگار كلماتِ فريبنده نهفته اند
و همواره ناداني خود را ، در هياهوي پيروان و دشنه هاي تعصب ، پنهان ساخته
اند . كوچكي هم ايشان بود كه انسان را ، به « رَحم » برانگيخت .
در شگفتم از آن كه : چگونه اهلِ سخن از خداي خويش
مي خواهند ، تا آبرويِ ايشان را حفظ كند ؟ و مردمان نيز ، براين دعا آمين
مي گويند . آيا لحظه اي نمي انديشند كه اين دعا ، بهترين گواه بر
دو شخصيتي بودن ايشان ، پليدي باطن و فريبنده گي ظاهر و درخواست شركتِ
خداوند در مكر و ظاهر آرايي و عدم افشاي زشتي هاي دروني و شخصيتي ايشان
است ؟
زيستن با دو شخصيت ـ يا چند تا ؟ـ تنها بايسته ي آدمك
هاي كوچك و زبون - يا مستأصل- است .
آدمك ها زشتي و پليدي را حيواني مي پندارند و نيكي
را روح خدا در كالبدِ آدمي مي نامند . اما من هيچ حيواني را نيافته
ام كه بتواند چيزي را ، در خويش بيآرايد و پنهان سازد و اين تنها آدميانند
كه از روح خدا كمك مي گيرند ، تا زشتي و عفونتِ خويش را پنهان
سازند .
حيوان با « غرايزِ » خويش مي زِيد ، اما آدمك ها از «
غرايزِ » خود شرم دارند و همواره آن ها را ، در لايه هايي از نيرنگ و ريا
مي آرايند . گويا از زيستنِ خويش شرمگين و پشيمانند...
زندگي با « غريزه » گناهي است نابخشودني بر « انسان »
و چنين آدمياني ، بايد كه برخويشتن به گريند ...
گيتي را زندان دانستن- يا زندان ساختن - بايسته ي مرگ
انديشانِ شب روي است كه از زندگي و
انسان انتقام مي طلبند . و چه خوش فرموده است :
اما اين كه او از ساخته هاي خويش انتقام مي گيرد ، گناهي به ضدِ « خوش
ذوقي » است .
(نيچه)
مي گويند :
" خداوند بهترينِ مكر كنندگان است " اما قادرِ مطلق را ، چه نيازي
به مكر است ؟ و مگر اراده يِ او را عينِ فعل نمي دانيد ؟ آن كه چون مي گويد
: بشو مي شود ، چگونه دام مي گسترد ؟ آيا هنگامِ آن نرسيده است كه واژه
ها را دوباره معنا كنيم ؟ ؟
ميراثِ گذشته گان ناداني و فريب است . دانايان را در
اين مرزبوم اندك و تنها - يا بر دار - توان ديد .
آن كه بي مستي،ادعاي خدا كند : مست است يا دروغ
گو ، يا كه از خدا هيچ نمي داند ...
ميوه ي "
جاودانه گي "و شناختِ هستي كه انسان را به
جرم خوردن از آن ، گناه كارِ ابدي دانسته و از بهشتِ خويش اخراج مي كنند ،
اكنون در برابر آدمي رخ نموده است ... و خوشا معرفت هاي ربوده شده از
خدايان . خوشا زندگي . خوشا انسان . فراخناي انديشه بر انسان مبارك
باد ...
هيچ حقيقت واحدي جز زندگي زميني انسان وجود ندارد .
منِ انديشه گر ، ضرورتِ فرداست
ستم تباه كننده ي هستي است .
چرا بودن ، در فردا بودن است .
هميشه زيباترين تجربه هاي امروز ، فردا را ساخته اند .
خويشتن را
تقدير فردا بشناسيد تا در امروز
زندگي كنيد .
زندگي كردن در امروز ، درك فرداست .
خود انديشي ، آفريننده گي است .
بخشنده گي ، غرور بودن است .
با خود زيستن ، آموختن بي نيازي و آفريدنِ خويش است
.
انكار و ترديد ، بزرگ ترين آفريننده گي هاست .
خانواده و زناشويي ، يادگار ادوار كودكي و نادانيِ آدميان
پيشين است ولي « عشق » پديده ي آگاهي و شناخت و حاصل دوست داشتن ، خواستن و
شاد بودنِ بالغان و فرهيخته گان است . عشق زندگي مي سازد و بي كراني ها را مي
طلبد ، اما خانواده و زناشويي حاصلي از نفرت ، تجاوز ، اجبار و عادت را در پي
خواهد داشت و كودكاني بيمار و ناتوان را ، به ميراث خواهد گذاشت . در عشق چيزي
از جنون است و در زناشويي معنايي از سكون .
واژه ها تا چه هنگام معناي خويش را بر نخواهند تافت ؟
و كلمات كي پرده خواهند افكند ؟
آن كه نمي تواند در تنهائي با خويش باشد ، محكوم به مرگ
است .
شناختن زيبايي ، اجبار هستي است .
ديشب جنازه ي اندرز را به گورستان مي بردم .
اشتران مي گريستند و گورهايِ منتظر فرياد مي كردند . هنـگامي كـه پوستين
كهنه ي پدران خويش را به خاك مي سپردم ، تنها هم ايشان را ازخانه
ساختن در هجوم سيل و توفان - بر گسل هاي آشكار- سرزنش مي كردم . فردايِ آن
شب ، برادران و خواهرانم با اكثريت قاطع ، به برج سازي در باغچه هاي خانه ي
پدري رأي دادند . اكنون استخوان هاي لهيده ام - از عفونت گنداب ها - تمامي
زندگي هاي نهاده را مي گريد .
تعريف هايِ جـزمـي و ايستـا از « آفرينش » همواره محكوم به
نزديك ترين و قطعي ترين مرگ ها هستند .
انساني كه مرزها را مي شكند ايستايي را بر نمي تابد
و توانِ كشف و شناخت زيبايي را دارد و چنين است كه همواره در حال شدن و
بودن و دريافتن و گذشتن ، هيچ جزم و يقين ابدي را بر نخواهد تافت .
هيچ گاه « آفريدن » به معناي شناختِ « آفرينش » نبوده
است . اما همواره كساني لذت آفريننده گي را مي چشند كه اصالت « زندگي » را
، دريافته باشند .
شناخت زندگي و انسان اجبار و
ضرورتِ زيستن در اكنون است .
كسي كه به بيداد تن مي دهد ، خود زندگي را انكار
كرده است .
شناختن هستي و انسان ، تنها روش ممكن براي زندگيِ
كاميابِ انساني ، اما هرگز الزامِ همگاني نيست .
همواره جعلي ترين و خطرناك ترين تعريف ها از «
آفرينش » و انسان ، جزمي ترينِ آن ها بوده اند و هستند .
كسي كه مي گويد : " اين و نه هيچ چيز ديگر " بزرگ
ترين مانع رشد بوده و نارواترين و فريب آميزترين نگاه ها را - تنها با هدف
حاكميت بر ديگران - ارائه خواهد كرد .
تا انسان و زندگي وجود دارد ، هيچ شناخت و تعريفي از
هستي نمي تواند « كلام آخر » باشد ـ و دقيقا به همين دليل ـ هيچ شناختي نمي
تواند و نبايد ادعاي جاودانگي داشته باشد . اين است كه هر گونه "جزم انديشي
"محكوم به ايستايي و بطلان بوده وآبشخوري جز فريب و سلطه و ناداني ندارد .
براي هميشه بودن ، شايسته تر و گريز ناپذيرتر از
تعريفي سازنده ، ويران گر ، خود انكار و خود آفرين و همواره در حالِ
دگرگوني وجود ندارد .
كساني كه بتوانند زندگي و انسان را براساس شناختي
خود باور و خود انكار تعريف كنند و لحظه هايِ در حال گرديدن و شدن را در آن
بشناسند ، همواره آفريننده ترين انسان ها هستند .
هرچه به اوج نزديكتر شويم ، حضيض را بهترخواهيم ديد
. اما برايِ بهتر ديدن بايستي همواره چشماني نافذ ، نگاهي شكافنده و شكوفا
داشت و قدرت خلق و انكار هر فضيلتي را آموخت و تجربه كرد .
آن چه خود را تنها روايتِ آفرينش و سخنِ آخر مي داند
و برايِ انسان ها « نيك و بد » را تعريف و تعيين مي كند ، نوع و ريشه اي از
نيرنگ را در خويش پرورده و هم - درآغاز- دانائي و خِرد را ، بر مسلخ «
غريزه » قربان خواهد كرد .
هيچ گاه و هرگز هيچ حقيقتِ منحصري وجود نداشته و
نمي تواند وجود داشته باشد ، زيرا همواره حقيقت ها هستند و زيبائي و
زيبايان ، كه پي در پي به انكارِ خويش و آفريدن و تعريفِ روايت هايِ تازه و
ديگرگون - از هستي - برمي خيزند .
كثرت و گوناگوني و دگرگوني ، شدن و بودن و آفريدن
، همواره بستر گريزناپذيرِ آفرينش و زندگي است .
زيبايي درآفرينندگي است كه معنا و تعريف مي شود و
خلاقيت همواره نياز هستي و استمرارِ زندگي بوده است ، پيش از آن كه هيچ
خدايي برآن فرمان راند .
بگوئيد نيستم ، تا باشيد .
هنگامي كه بتوانيم « تنها » زندگي كنيم « آفريدن »
را خواهيم آموخت .
بگذاريد كودكان سخن به گويند ، خواهيد ديد كه مامِ
طبيعت ـ اين زيبايِِ فريبنده و خشمگين ـ از شما مي گويد ...
اخلاق نابودي است كه بودن را مي آموزد . اما تا
نباشي چگونه مي تواني بودن را ـ حتا با قدرت بر انهدام زندگي ـ بيازمايي؟
چگونه ؟
تا از همه چيز در نگذريم ، هيچ به كف نخواهيم آورد .
اما چون از خويش تن گذشتيم ، در لحظه خواهيم زاد .
ستم گري تنها آن نيست كه ديگران را قرباني كنيم .
بيداد آن است كه انسان « خويش » را رها كند و به ناروائي تن بسپارد .
برايِ دادگري ، هميشه بايد از بيداد گذشت .
بي شناختِ هستي و انسان ، چگونه مي توان آن را
تعريف و نقد كرد ؟؟ اما شناخت زندگي همواره الزام و ضرورت همگاني نبوده و
نخواهد بود .
بسياري از فيلسوفان و فرهيخته گان ، ياوه هاي بسيار
گفته اند ، اما همواره براي درگذشتن از ياوه هاي بسيار ، در آغاز بايد
روايات و تجربه هاي گوناگون را شناخت ، تا قادر به نقد و داوري آن ها گرديد
... بنابر اين گردونه يِ دريافت هايي كه هر روز خود را انكار مي كنند و
همواره درحال دگرگوني و حركت و تازه گي هستند ، گريزناپذيرترين پديده ي
حيات انساني ـ و نه غريزي ـ است ...
امروزه هنگامي كه انديشه ها و افسانه هايِ اهلِ باور را مي خوانم و در آن تامل مي كنم ، در شگفت مي شوم كه چگونه روزي همين افسانه هايِ گاه يا بيشتر زشت و مصنوعي و تقلبي و كپي برابرِ اصل را ، مي خوانديم و به آن دل مي داديم و آن قصه ها را باور مي كرديم ؟ چگونه است كه بزرگان ما نيز چيزي از حقيقتِ خويش و جهان را درك نكرده بودند ؟
چه عمقِ جهل و ناد اني و بيماري بايد جامعه اي را فرا گرفته باشد كه قرن ها و نسل ها مردماني با ادعاي ِ فرهيخته گي ، خود و جامعه و جهان را توجيه كنند و گول به زنند و گول بخورند ؟ آخر چگونه ممكن است ، هزاران سال بگذرد و دانشمندان و فيلسوفانِ قوم و ملتي نتوانند " حقيقت " را دريابند ؟ يا اگر تك آدم هايي چيزي را دريافته اند ، نتوانند – يا اجازه نداشته باشند - آن را برايِ ديگراني كه تحتِ حاكميتِ فكري و فرهنگيِ ايشان قرار دارند ، بيان كنند و توضيح دهند ؟
همواره بر پهن دشتي كه از آنِ گوناگوني ها و بزرگي
هاست ، درود مي فرستم .
هنگامي كه در كودكي از روستايِ پدرانم - به بهايِ
بي خانماني و رنجي دراز - مي گريختم ، هرگز گمان نمي بردم كه كوچكيِ دامنه
يِ زندگي و نگاه ، چگونه فضيلت هايِ انساني را ، در خويش دفن مي سازد و خود
به جعل فضيلتِ توجيه گري هم چون « قناعت » بر مي خيزد .
چگونه است كه شادكاميِ امروز را انكار و دريغ مي
كنيم ، اما هم آن را وعده به فرد ا مي دهيم ؟
انسان تنهاست و « تنها » خواهد ماند ، مگر آن كه
عشق را بشناسد و خويش تن را بيابد .
نگاهي كه اكثريت را محكوم و عوام و پيرو مي خواهد ،
هرگز نمي تواند آزادي و آگاهي را برتابد و همواره با نيرنگ و دروغ آميخته
خواهد ماند .
آيا انسان را هم زادي است ؟ پس چگونه تنهايي و
ناتواني خويش را ، خداوندي بر مي آورد « يگانه » چون خويش و تهي از ناتواني
و همانندي و مرگ ؟
هنگامي كه بزرگ ترين « بت » ها مي شكنند ، چه زود به
كوچكي و پوچيِ تمامي پديده ها و ساختارهايِ فرودست پي مي بريم ، گويا هرگز
هيچ بت و برگزيده اي و هيچ بند و كراني ، وجود نداشته است .
