نمی دانم چرا هوس کرده ام اين مقاله را از آرشيوِ وبلاگِ نگاه در اين شماره و پست بیاورم ؟
پرت و پلا
تازه پس از اين همه سال ، يك روز صبح كه مي خواستم بخوابم ، يك باره يادم آمد كه هيچ چيزي چرند تر از نوشتن نيست . حتا فكر كردن گاهي ممكن است اندك زياني د اشته باشد ولي نوشتن كه بسيار كارِ مهمل و بي ارزشي است ... حتا به هيچ نمي ارزد ... آخر كسي نيست كه به يك آدمِ مصمم برايِ نوشتن ، در حالي كه بهترين موضوع ها را نيز انتخاب كرده است ، به گويد : بابا جان خودت را مسخره كرده اي ؟ دنيا پر است از آدم هايِ با كله و توپِ سوادهايِ جور واجور و از همون قديم نديما هم ، همه چيز رو ، بنويس وا نويس كرده اند و تو كتابايِ بزرگِ بزرگ ، اندازه ي اين لب تاب ( يادِ بابا شچوكار به خير ) نوشته اند ... ديگه تو چِرو خودِت رو منتر مي كني ؟ گفتم : آخر وقتي حيواني نتواند به انسان ها به فهماند كه ياوه مي گويند ، ناچار خواهد بود هِدفونش را در گوش هايش فرو كند و به ماده الاغِ همسايه بينديشد . اما گذشته از اين ها ، يك شب كه بيدارِ بيدار بودم ، خواب مي ديدم كه ميرزا ملانصير الدين شاهِ توسيِ مزينانيِ كدكنيِ يعني نيشابوريِ اخسيكتيِِ سپنتمانِ هور قليايي ، همراه با حضرتِ اقدسِ اجلِ اكرمِ شاه زاده ميرزا زكريا خانِ معتمد الدوله ، مست و بي خود ، در دلِ شب ، مريمِ مجدليه را در ميان گرفته و به قورخانه مي برند ، تا قور قور كردن را در كلاسي كه به همين مناسبت ، مسيح الدينِ يغماييِ خندقيِ تهرانيِ بشرويه گي داير كرده است ، بياموزد ... تازه آن جا از شيهه يِ خوش آهنگِ حضرتِ حمار به خود آمدم و يادم آمد كه همين الان با پشم المله ، مستاجرالخاقان فرزندِ اسميِ مرحومِ صاحب قران خالو نصرالدين شاهِ قوجار ، كه از بطنِ مباركِ فخر المله ، شمس الارضِ و الزير زمين ، نيرِ اكبر و قلويِ اصغر ، ميرزا ملكم خانِ كرماني و صلبِ اعلوحضرت ، خاله مظفر ، ناسور الدين شاهِ قيجار متولد شده است وعده دارم . داشتم خودم را به وعده گاه مي رساندم كه ديدم كنارِ باغچه " پدر سوخته " دارد مليجك را سرپا مي گيرد و در همان حال مي خواهد او را با آب نبات چوبي تنقيه كند ..... اما چشمتان روزِ بد نبيند كه ناگاه ديدم كربلا حاج مشتي زكريايِ بلخيِ هرويِ رودكيِ حافظ سعديِ سلمانِ ساوجيِ غزنويِ ناراضي ، سوار بر يك راس موتور گازي ، كه بر تركش نشسته بود ناز نازي ، فرود آمد به دستش جا نمازي ، و مي فرمود : اي مردانِ بازي ، كه ايها الحيوانات و اي كودكانِ منتظرِ نقل و نبات ، به دانيد و دانسته باشيد كه احمق ترين موجوداتي كه آفريده نشده اند ، بلكه از دّبّرِ مادرانشان به خلاخانه افتاده اند ، همين حضراتِ اجلِ اكرمِ احشمِ هاشماتِ و الحشمات ، جنابِ مسيو آدميزات است كه از زورِ حماقت و بلاهت ، برادرِ دوقلويِ خود ، يعني حضرتِ مستطابِ الاغ را ، از جنگل به دنبالِ خودش ، تا اين دنيايِ كشك و دوغ كشانده است و در اين جا هم هر وقت بخواهد سوارش شود ، دست و پا و دهانِ خود را محكم مي بندد و با لذت ، به طنينِ آهنگينِ عرعرِ آن عالي جنابان گوش مي سپارد و همان جا هم خوابش مي برد ... گاهي هم از آن كارهايِ بد بد با او مي كند ... اما مثلِ اين كه داشتم مي گفتم : كه يك روز صبح ، وقتي خواجه شيخ سعدي الدين حافظِ شورازي ، داشت رواياتِ مختلف النّسخِ چارده گانه يِ ديوانِ سوزنيِ زوزنيِ سمرگندي را ، از بر و به آهنگِ ابو سه تا مي خواند ، تازه يادش آمد كه هيچ نيازي به اين همه زور زدن نبوده و كتاب همين جا دمِ دستش باز است ... در همان روز نجلِ خاقانِ اعظم ، ايرج ميرزايِ قزويني ، پس از چهل سال ملاحظه و تتبع در منابعِ مودار و بي مو و اشيلِ اشيل ، دانست و با قاطعيت اعلام كرد كه در جغرافيايِ شيمي درمانيِ بواسيري و پرستاتيِ اين جايي ، هرگز و هرگوز حافظي و جود نداشته است ، چه رسد به شيخِ اجل و اجول ...
همين بزرگ وار نقل مي فرمودند كه يك وقتي ديوانه اي به نامِ بيهلول ابنِ هارونِ بنِ مامون بنِ ابومجرمِ خراساني ، درهمان وقتي كه با شيخ ابوالاسحقِ بنِ آلِ " آن جو " مشغولِ عملِ شيريني بوده است ، در همان حال ديوانِ كلياتِ جزئياتِ فصلياتِ مفصليتاتِ يغمايِ جندقيِ فِندقيِ صندقي را ، قي كرده است ... تازه داشت يادم مي رفت كه به گويم : نصفِ شبي كه عمادِ خراسانيِ سيستانيِ كوچه چمني ، با هم كلاسي هايِ مشتي قديمي و ديگر لات و لوت هايِ آن حال و هوا ، رفته بود به تماشايِ خرِ دجال ، ديد كه در لژِ فراماسونيِ ... كتابش را جمع كرده اند ... ابو تنبك فضل الفضيل ميرزا ابوطالبِ خلاصه الحسابي ، وقتي كه با عمو نوروز كشتي مي گرفت ، آن سمبل السنابيل ، بر دار رفته با ابزارِ كسب ، مشتي زكريايِ روزي دات كام ، در دلِ شب اسيد سولفوريك را با كلسيم پتاسيمِ ياسر كلكات در آميخته و با شش عدد آسپرين كدئين و شصت دانه ديفن هكسيلات حل كرده ، بعد از شامانه و نهارانه و صبحانه و در هر قرن يك بار و روز ي سه بار مي آشامد . تازه يادم آمد كه بويِ مقعد و فرج ، وقتي كه با تيغِ ژيلت و چاقويِ كند تراشيده شده باشد ، از تمامِ عطرهايِ كاشان و ماهان و سپاهان بد بو تر است ... در همين گير و دار بوديم كه چشمتان روزِ بد نبيند ، آمدند و چه آمدني ، تند و تيز كه چيزي نيست ، عينهو آمبولانس هايِ صد و چند ده كه برايِ كفن و دفن مي رسند ، همین ميرزا پشم ال نميدانم چه ، يعني قلندر ميرزايِ خودمان ، با مشتی لشوشِ تمامی راسته ها و زیرِ بازارچه ها ، هنگامي كه با ابوخفص سغديِ جهرميِ سيرجاني - كه فقط راجع به كرمان مي نويسد - با شيخ احمدِ سيد كاظمِ عراقيِ رشتيِ پريزدِنت مدال كورگي ، پس از آن كه در پشتِ ديوارِ جهنم ، شاهدِ شكنجه يِ برصيصايِ زاهد بودند ، ناگهان ليز خوردند ....وافتادند ، رویِ سرِ بنده و گفتید سرِ چی ؟ نمی دانم ... و اما و اما و اما .... در اين آخرِ كاري ، بگذاريد اين را هم به گويم ، كه : " آدم بزرگ ها ، آن قدر بزرگ هستند كه همان اولِ تولدشان ، قدِشان يه هو اندازه ي يك آدمِ بزرگ است ... " و اما ، آدم حيوانك ها ، آن قدر كوچك بزرگ هستند كه در تمامِ زندگي : .... دي شيخ با چراغ همي گشت دنبالِ كليد ، و پيدا نكرد آن را و متوسل شدن به برادرانِ تويِ بيابان هايِ عباس آباد و سنگ الدين ... قصه چه بود ؟ ؟ نگذاشتيد خيرِ سرم ، در خلا خانه اندكي بينديشم ، كه چه بويِ علفي مي آمد ... و تازه داشت يادم مي رفت كه : وقتي انسان حيوان ، كره خر الاغ ، ماچه بز كفتار و همه و همه و همه ، مي تواند اين همه جفنگ و ياوه به هم به بافد ، ديگر چرا ... چه ؟ زياده ايامِ عزلت مسترام با د .... دام ظلي ، قدس سري ... و التمام ...
# posted by محمدرضا زجاجی @ ۴:۵۰ بعدازظهر 0 comments
دولت ها جز به منظور و در مسير از بين بردن خويش و ايجاد آگاهي و اخلاقِ خودگردانيِ عمومي در آحاد مردم ، مشروعيت حضور ندارند و جامعه يِ برتر انساني ، مجموعه ي آگاه و شادكام و خودگرداني است كه بي نياز از هر پاداش و مجازاتي، بينِ كاميابي خود و ديگران جمع كرده و آگاهانه و فطرتا، به نيكي ها وفادار و پاي بند باشد .
ناداني تنها و بزرگ ترين ميراثِ گذشته گاني است که همواره خود را روايتِ منحصر هستي مي شمردند .
" دانائي " زيستن در نشئه ي وصف ناپذيري است که غرور بودن و آفريدن و " بي نيازي " را مي آموزد و هر آن چه « رنج » را به هيچ مي شمرد .
آن كه از حجاب در نگذشته زيبايي را نشناخته است .
درود بر هنگامه اي كه پرده ها فرو افتند . رنگ و بوي زشتي را ، چگونه روي
به گردانيم ؟
بزرگي را كه مي گفت : « درد انسان متعالي ، تنهايي
و عشق است » گفتم : آن كه در عشق ناتوان باشد ، محكوم و بايسته ي
تنهايي است .
عشق ورزيدن ، آزادي ِ دو تن در خواستن و دوست
داشتنِ يكديگر ، نخستين اصلِ شاد زيستن است و زندگي هيچ اصالتي- جز
خويش- را بر نمي تابد .
بت پرستيدن و بت شكستن و بت ساختن و بت شدن و خود
شكستن ، تمام « بت » است و بت سازي ... چه آسوده و زيباست آن كه آفرينش را
، چنان كه هست مي بيند و در مي يابد و چندان تواناست كه از هر بتي بي نياز
است . تنها انسان ناتوان ، توانايي را بتِ خويش مي سازد . انسانِ
توانا كمبودي نمي بيند و نمي شناسد . او هر چه را بخواهد به دست مي آورد و
بر هرچه بينديشد تواناست و نيازي به تكيه گاه ندارد . تنها پيران و
بيمارانِ ناتوان هستند كه به ديوارها تكيه مي كنند .
آرزو ، اميد و آينده ، واژه گانِ مجعولِ ناتواني است
. هنگامي كه ناكاميِ خويش را ، فردايي مي سازيم ، هم امروز را نهاده ايم .
اگر درلحظه زندگي كنيم ، چيزي را فرو نگذاشته و همواره خواهيم زيست .
آن چه به شمار مي آيد تنها حال است و تاريخ
ابزار و دانشِ مورخ - و نه ظرفِ زندگي- است . « زندگي » ظــرفِ اكنون است
، و آينده وجود ندارد . آن چه قابلِ لمس و شهود است ، لحظه هايند و اكنون
نه گذشته و نه فردا .
هنگامي كه پرده ها هم چنان فرو افتاده و ديده ها بسته
است ، چشمان و زبان هاي گشاده ، كدامين نگاه و مخاطب را خواهند يافت ؟
خفته گان و مرده گان ازجنسِ سخن نيستند .
آن كه به انتظارِ نيكي منفعل مي نشيند ، تنها -
آن را - انكار مي كند . درحالي كه كمالِ مطلوب ، انكار نيكي و جست و جوي
ِزيبايي است . انكار همواره راهي به جست و جو و تصديق رها ساختنِ موضوع
و چشم بستن برحقيقت است . آدمي چيزي را باور مي كند كه از اثباتِ آن نا
توان باشد . آگاهي و فهم ، از مقوله ي تفسير و تبيين و تحليل است و با
واژه و انديشه سر و كار دارد . اما باور ازمقوله ي تقليد و پذيرش
و ناداني است .
سخن گفتن از روشنايي درتاريكي و سياهيِ شب ، گام زدن
درخواب است و چيزي از جنسِ كابوس .
حقيقت از جنسِ فهم و شناخت و از بيان و واژه بي نياز
است . آن حقيقتي كه نيازمند توضيح و اثبات و توجيه باشد ، چيزي ازجنسِ
تاريكي به همراه دارد و همواره مكرانديش و توجيه گر ، باقي خواهد ماند .
انسان تنها حقيقتِ موجود و تنها تحليل گر هستي است و اگر روزي آزاد زيسته
و آزادي را شناخته است ، دوباره نيز آزاد خواهد زيست و آزاد خواهد بود
. ( حتا اگر ناچار شود دوباره به جنگل باز گردد ) .
کسي که نتواند انسان و خِرد را باور کند ، شايسته ي زندگي – به ويژه در فردا و فرداها – نخواهد بود .
هنگامي كه پرده ها فرو افتند ، به ناگاه درخواهيم
يافت كه تمام در بندِ شكل و پوسته بوده ايم ، نه مغز و محتوا .
با همان شتابي كه روز بر شب چيره مي شود ، به ناگاه
درخواهيم يافت كه « هيچ » نبوده ايم ، غَره به تاريكي و نعره زنان در سياهي
.
عارفان و صوفيانِ ما ، بيش از آن كه بيان كننده ي رمز
گون حقيقت باشند ، خود حجابِ آن بوده اند .
بندگي و زنجيري كه ناداني بر دست و پايِ انسان مي
گذارد ، در همان حالي كه به سستي پوسيده ترين نخ ها ست ، ستبرترين و محكم
ترين و ديرپاترين زنجيرهاي پولادين را ، برشخصيتِِ « انسان » استوار مي
سازد و جز به بهاي نيستي و مرگ گسسته نمي شود و بر نمي خيزد .
اگر به معناي واژه ها - در امروزِ جامعه - نگاهي با
تأمل داشته باشيم ، به خوبي و به زودي در خواهيم يافت كه چه تحولي در حالِ
وقوع است . هر كسي كه اهل تأمل و دقت و قادر به تحليل باشد ، به خوبي تهي
شدنِ واژگانِ فارسي را ، از معنايِ معهود و مرسوم و منظورِ خويش- در اكنونِ
جامعه - در خواهد يافت و به پوچي الفاظي كه بام تا شام ، موردِ استفاده ي«
خاص » و « عام » است ، خواهد خنديد .
آن چه از آسمان مي آيد زميني است و هر زميني ،
حاصلِ خويش را بَر مي دهد . خوشا سرزمين هاي سر سبز ، بارور و شكوفا . خوشا
بي كراني ها ، بزرگي ها و بلنداي نگاهِ فرزانه گان و خوشا « انسان » و
زندگي زميني او .
آدميان چگونه مي توانند راجع به چيزي كه هرگز نديده ،
لمس نكرده و آن را نشناخته اند ، اين گونه با قطع و يقين سخن به گويند ؟
انگار قلويِ ايشان است و خود زادنش را گواه بوده اند . تنها احمقان و
ناآگاهان مي توانند - با چنان قطعيتي- سخن به گويند .
فيلسوفان و متكلمانِ ايراني ، هنگامي كه پرده هاي
آويخته را ديده اند ، در رسيدن و دريدنِ آن ها كوشش كرده اند و به هنگام -
نيز- برآشفته از غوغاي عوام و نادرستي ها ، روي پوشيده اند . خوشا آن كه
كلامي از ايشان شنيده باشد . اما چه بسياري از آن ها كه در همان گام هاي
نخست و ميانه ، كوري و ناتواني خويش را ، در زنگار كلماتِ فريبنده نهفته اند
و همواره ناداني خود را ، در هياهوي پيروان و دشنه هاي تعصب ، پنهان ساخته
اند . كوچكي هم ايشان بود كه انسان را ، به « رَحم » برانگيخت .
در شگفتم از آن كه : چگونه اهلِ سخن از خداي خويش
مي خواهند ، تا آبرويِ ايشان را حفظ كند ؟ و مردمان نيز ، براين دعا آمين
مي گويند . آيا لحظه اي نمي انديشند كه اين دعا ، بهترين گواه بر
دو شخصيتي بودن ايشان ، پليدي باطن و فريبنده گي ظاهر و درخواست شركتِ
خداوند در مكر و ظاهر آرايي و عدم افشاي زشتي هاي دروني و شخصيتي ايشان
است ؟
زيستن با دو شخصيت ـ يا چند تا ؟ـ تنها بايسته ي آدمك
هاي كوچك و زبون - يا مستأصل- است .
آدمك ها زشتي و پليدي را حيواني مي پندارند و نيكي
را روح خدا در كالبدِ آدمي مي نامند . اما من هيچ حيواني را نيافته
ام كه بتواند چيزي را ، در خويش بيآرايد و پنهان سازد و اين تنها آدميانند
كه از روح خدا كمك مي گيرند ، تا زشتي و عفونتِ خويش را پنهان
سازند .
حيوان با « غرايزِ » خويش مي زِيد ، اما آدمك ها از «
غرايزِ » خود شرم دارند و همواره آن ها را ، در لايه هايي از نيرنگ و ريا
مي آرايند . گويا از زيستنِ خويش شرمگين و پشيمانند...
زندگي با « غريزه » گناهي است نابخشودني بر « انسان »
و چنين آدمياني ، بايد كه برخويشتن به گريند ...
گيتي را زندان دانستن- يا زندان ساختن - بايسته ي مرگ
انديشانِ شب روي است كه از زندگي و
انسان انتقام مي طلبند . و چه خوش فرموده است :
اما اين كه او از ساخته هاي خويش انتقام مي گيرد ، گناهي به ضدِ « خوش
ذوقي » است .
(نيچه)
مي گويند :
" خداوند بهترينِ مكر كنندگان است " اما قادرِ مطلق را ، چه نيازي
به مكر است ؟ و مگر اراده يِ او را عينِ فعل نمي دانيد ؟ آن كه چون مي گويد
: بشو مي شود ، چگونه دام مي گسترد ؟ آيا هنگامِ آن نرسيده است كه واژه
ها را دوباره معنا كنيم ؟ ؟
ميراثِ گذشته گان ناداني و فريب است . دانايان را در
اين مرزبوم اندك و تنها - يا بر دار - توان ديد .
آن كه بي مستي،ادعاي خدا كند : مست است يا دروغ
گو ، يا كه از خدا هيچ نمي داند ...
ميوه ي "
جاودانه گي "و شناختِ هستي كه انسان را به
جرم خوردن از آن ، گناه كارِ ابدي دانسته و از بهشتِ خويش اخراج مي كنند ،
اكنون در برابر آدمي رخ نموده است ... و خوشا معرفت هاي ربوده شده از
خدايان . خوشا زندگي . خوشا انسان . فراخناي انديشه بر انسان مبارك
باد ...
هيچ حقيقت واحدي جز زندگي زميني انسان وجود ندارد .
منِ انديشه گر ، ضرورتِ فرداست
ستم تباه كننده ي هستي است .
چرا بودن ، در فردا بودن است .
هميشه زيباترين تجربه هاي امروز ، فردا را ساخته اند .
خويشتن را
تقدير فردا بشناسيد تا در امروز
زندگي كنيد .
زندگي كردن در امروز ، درك فرداست .
خود انديشي ، آفريننده گي است .
بخشنده گي ، غرور بودن است .
با خود زيستن ، آموختن بي نيازي و آفريدنِ خويش است
.
انكار و ترديد ، بزرگ ترين آفريننده گي هاست .
خانواده و زناشويي ، يادگار ادوار كودكي و نادانيِ آدميان
پيشين است ولي « عشق » پديده ي آگاهي و شناخت و حاصل دوست داشتن ، خواستن و
شاد بودنِ بالغان و فرهيخته گان است . عشق زندگي مي سازد و بي كراني ها را مي
طلبد ، اما خانواده و زناشويي حاصلي از نفرت ، تجاوز ، اجبار و عادت را در پي
خواهد داشت و كودكاني بيمار و ناتوان را ، به ميراث خواهد گذاشت . در عشق چيزي
از جنون است و در زناشويي معنايي از سكون .
واژه ها تا چه هنگام معناي خويش را بر نخواهند تافت ؟
و كلمات كي پرده خواهند افكند ؟
آن كه نمي تواند در تنهائي با خويش باشد ، محكوم به مرگ
است .
شناختن زيبايي ، اجبار هستي است .
ديشب جنازه ي اندرز را به گورستان مي بردم .
اشتران مي گريستند و گورهايِ منتظر فرياد مي كردند . هنـگامي كـه پوستين
كهنه ي پدران خويش را به خاك مي سپردم ، تنها هم ايشان را ازخانه
ساختن در هجوم سيل و توفان - بر گسل هاي آشكار- سرزنش مي كردم . فردايِ آن
شب ، برادران و خواهرانم با اكثريت قاطع ، به برج سازي در باغچه هاي خانه ي
پدري رأي دادند . اكنون استخوان هاي لهيده ام - از عفونت گنداب ها - تمامي
زندگي هاي نهاده را مي گريد .
تعريف هايِ جـزمـي و ايستـا از « آفرينش » همواره محكوم به
نزديك ترين و قطعي ترين مرگ ها هستند .
انساني كه مرزها را مي شكند ايستايي را بر نمي تابد
و توانِ كشف و شناخت زيبايي را دارد و چنين است كه همواره در حال شدن و
بودن و دريافتن و گذشتن ، هيچ جزم و يقين ابدي را بر نخواهد تافت .
هيچ گاه « آفريدن » به معناي شناختِ « آفرينش » نبوده
است . اما همواره كساني لذت آفريننده گي را مي چشند كه اصالت « زندگي » را
، دريافته باشند .
شناخت زندگي و انسان اجبار و
ضرورتِ زيستن در اكنون است .
كسي كه به بيداد تن مي دهد ، خود زندگي را انكار
كرده است .
شناختن هستي و انسان ، تنها روش ممكن براي زندگيِ
كاميابِ انساني ، اما هرگز الزامِ همگاني نيست .
همواره جعلي ترين و خطرناك ترين تعريف ها از «
آفرينش » و انسان ، جزمي ترينِ آن ها بوده اند و هستند .
كسي كه مي گويد : " اين و نه هيچ چيز ديگر " بزرگ
ترين مانع رشد بوده و نارواترين و فريب آميزترين نگاه ها را - تنها با هدف
حاكميت بر ديگران - ارائه خواهد كرد .
تا انسان و زندگي وجود دارد ، هيچ شناخت و تعريفي از
هستي نمي تواند « كلام آخر » باشد ـ و دقيقا به همين دليل ـ هيچ شناختي نمي
تواند و نبايد ادعاي جاودانگي داشته باشد . اين است كه هر گونه "جزم انديشي
"محكوم به ايستايي و بطلان بوده وآبشخوري جز فريب و سلطه و ناداني ندارد .
براي هميشه بودن ، شايسته تر و گريز ناپذيرتر از
تعريفي سازنده ، ويران گر ، خود انكار و خود آفرين و همواره در حالِ
دگرگوني وجود ندارد .
كساني كه بتوانند زندگي و انسان را براساس شناختي
خود باور و خود انكار تعريف كنند و لحظه هايِ در حال گرديدن و شدن را در آن
بشناسند ، همواره آفريننده ترين انسان ها هستند .
هرچه به اوج نزديكتر شويم ، حضيض را بهترخواهيم ديد
. اما برايِ بهتر ديدن بايستي همواره چشماني نافذ ، نگاهي شكافنده و شكوفا
داشت و قدرت خلق و انكار هر فضيلتي را آموخت و تجربه كرد .
آن چه خود را تنها روايتِ آفرينش و سخنِ آخر مي داند
و برايِ انسان ها « نيك و بد » را تعريف و تعيين مي كند ، نوع و ريشه اي از
نيرنگ را در خويش پرورده و هم - درآغاز- دانائي و خِرد را ، بر مسلخ «
غريزه » قربان خواهد كرد .
هيچ گاه و هرگز هيچ حقيقتِ منحصري وجود نداشته و
نمي تواند وجود داشته باشد ، زيرا همواره حقيقت ها هستند و زيبائي و
زيبايان ، كه پي در پي به انكارِ خويش و آفريدن و تعريفِ روايت هايِ تازه و
ديگرگون - از هستي - برمي خيزند .
كثرت و گوناگوني و دگرگوني ، شدن و بودن و آفريدن
، همواره بستر گريزناپذيرِ آفرينش و زندگي است .
زيبايي درآفرينندگي است كه معنا و تعريف مي شود و
خلاقيت همواره نياز هستي و استمرارِ زندگي بوده است ، پيش از آن كه هيچ
خدايي برآن فرمان راند .
بگوئيد نيستم ، تا باشيد .
هنگامي كه بتوانيم « تنها » زندگي كنيم « آفريدن »
را خواهيم آموخت .
بگذاريد كودكان سخن به گويند ، خواهيد ديد كه مامِ
طبيعت ـ اين زيبايِِ فريبنده و خشمگين ـ از شما مي گويد ...
اخلاق نابودي است كه بودن را مي آموزد . اما تا
نباشي چگونه مي تواني بودن را ـ حتا با قدرت بر انهدام زندگي ـ بيازمايي؟
چگونه ؟
تا از همه چيز در نگذريم ، هيچ به كف نخواهيم آورد .
اما چون از خويش تن گذشتيم ، در لحظه خواهيم زاد .
ستم گري تنها آن نيست كه ديگران را قرباني كنيم .
بيداد آن است كه انسان « خويش » را رها كند و به ناروائي تن بسپارد .
برايِ دادگري ، هميشه بايد از بيداد گذشت .
بي شناختِ هستي و انسان ، چگونه مي توان آن را
تعريف و نقد كرد ؟؟ اما شناخت زندگي همواره الزام و ضرورت همگاني نبوده و
نخواهد بود .
بسياري از فيلسوفان و فرهيخته گان ، ياوه هاي بسيار
گفته اند ، اما همواره براي درگذشتن از ياوه هاي بسيار ، در آغاز بايد
روايات و تجربه هاي گوناگون را شناخت ، تا قادر به نقد و داوري آن ها گرديد
... بنابر اين گردونه يِ دريافت هايي كه هر روز خود را انكار مي كنند و
همواره درحال دگرگوني و حركت و تازه گي هستند ، گريزناپذيرترين پديده ي
حيات انساني ـ و نه غريزي ـ است ...
امروزه هنگامي كه انديشه ها و افسانه هايِ اهلِ باور را مي خوانم و در آن تامل مي كنم ، در شگفت مي شوم كه چگونه روزي همين افسانه هايِ گاه يا بيشتر زشت و مصنوعي و تقلبي و كپي برابرِ اصل را ، مي خوانديم و به آن دل مي داديم و آن قصه ها را باور مي كرديم ؟ چگونه است كه بزرگان ما نيز چيزي از حقيقتِ خويش و جهان را درك نكرده بودند ؟
چه عمقِ جهل و ناد اني و بيماري بايد جامعه اي را فرا گرفته باشد كه قرن ها و نسل ها مردماني با ادعاي ِ فرهيخته گي ، خود و جامعه و جهان را توجيه كنند و گول به زنند و گول بخورند ؟ آخر چگونه ممكن است ، هزاران سال بگذرد و دانشمندان و فيلسوفانِ قوم و ملتي نتوانند " حقيقت " را دريابند ؟ يا اگر تك آدم هايي چيزي را دريافته اند ، نتوانند – يا اجازه نداشته باشند - آن را برايِ ديگراني كه تحتِ حاكميتِ فكري و فرهنگيِ ايشان قرار دارند ، بيان كنند و توضيح دهند ؟
همواره بر پهن دشتي كه از آنِ گوناگوني ها و بزرگي
هاست ، درود مي فرستم .
هنگامي كه در كودكي از روستايِ پدرانم - به بهايِ
بي خانماني و رنجي دراز - مي گريختم ، هرگز گمان نمي بردم كه كوچكيِ دامنه
يِ زندگي و نگاه ، چگونه فضيلت هايِ انساني را ، در خويش دفن مي سازد و خود
به جعل فضيلتِ توجيه گري هم چون « قناعت » بر مي خيزد .
چگونه است كه شادكاميِ امروز را انكار و دريغ مي
كنيم ، اما هم آن را وعده به فرد ا مي دهيم ؟
انسان تنهاست و « تنها » خواهد ماند ، مگر آن كه
عشق را بشناسد و خويش تن را بيابد .
نگاهي كه اكثريت را محكوم و عوام و پيرو مي خواهد ،
هرگز نمي تواند آزادي و آگاهي را برتابد و همواره با نيرنگ و دروغ آميخته
خواهد ماند .
آيا انسان را هم زادي است ؟ پس چگونه تنهايي و
ناتواني خويش را ، خداوندي بر مي آورد « يگانه » چون خويش و تهي از ناتواني
و همانندي و مرگ ؟
هنگامي كه بزرگ ترين « بت » ها مي شكنند ، چه زود به
كوچكي و پوچيِ تمامي پديده ها و ساختارهايِ فرودست پي مي بريم ، گويا هرگز
هيچ بت و برگزيده اي و هيچ بند و كراني ، وجود نداشته است .
