تأملی در انتخاباتِ نهم
آقايان ، خيلی شادی نکنيد ، براي شادي كردن زمان بسيار و روزهایِ دشوار در پيش است .
آيا هنگامِ آن نرسيده است که جريان ها و فعالانِ سياسی ، چشم بر واقعيت هایِ تلخ و شيرينِ جامعه بگشايند ؟
زبانِ حال و بعضی احوال : " ما شکستی کامل و مطلق خورديم " از سخنرانیِ چرچيل خطاب به مجلسِ عوامِ انگليس در پیِ کفرانسِ مونيخ (1938م )

در اين که انتخاباتِ نهم با تمامیِ انتخاب هایِ گذشته متفاوت بود ، من نيز با بسياری از شما هم عقيده ام . اما شما هم به پذيريد که اين انتخاب مانندِ انتخاباتِ 1380 آقایِ خاتمی ، انتخاباتِ شوراهایِ شهر و روستا و مجلسِ هفتم ، قابلِ تأمل و بازگو کننده یِ حقايق و واقعيت هایِ تلخ و شيرينی است ، که جا دارد تمامیِ چشم هایِ باز و ذهن هایِ هوشيار و تمامیِ جناح ها و جريان هایِ سياسی ، در چگونگی و درکِ پيامِ آن بکوشند و از آن عبرت گيرند .
انتخاباتِ نهمِ " رياست جمهوری " بدلايلِ خاص برجسته و متفاوت بود . يا بگوئيم خواسته و ناخواسته ويژه گی هايی متفاوت با گذشته يافت و بسياری از جريان هایِ مسلط سياسی کوشيدند اين انتخابات را برجسته نموده و حساسيت و تعيين کننده گیِ خاصی به آن ببخشند . اما اتفاقا و دقيقا به دليلِ همين حساسيتی که اين انتخاب به خود گرفت ، جایِ تاملِ بيشتر دارد و نيازمندِ توجه و بصيرتی افزون است .
1- دورِ اولِ " انتخاباتِ نهم " تعدادِ شرکت کننده اهميتِ ويژه يافت و به همين دليل هم هردو اهرمِ تعيين کننده یِ " ثروت " و " قدرت " تمامیِ ابزار و پتانسيل موجودِ خويش را به صحنه آوردند و از هر آن چه که می توانست رأيی را جلب کند ، حتا بدونِ توجه به مشروعيت يا عدمِ مشروعيت آن ، بهره گرفتند و پتانسيل هایِ تاريخیِ گوناگون را در اجرایِ پيروزمندانه یِ آن به مصرف رساندند . بودجه ها و ارقامِ کلانِ نجومی و بی حساب و کتاب هزينه شد و بسياری از شعارها و اصولِ " انقلاب " و " جمهوریِ اسلامی " موردِ تعرض و حتا نفی و انکار قرار گرفت ، تا بيشترين شمارِ شرکت کننده را ، تأمين نمايد . و نمود ...
2- اما بي درنگ پس از برگزاریِ دورِ نخست و راه يافتنِ دو کانديدا به نمايندگي از اهرم هایِ " ثروت " و " قدرت " به دورِ دوم ، اين نگراني پيش آمد كه ممكن است ترکيبِ کانديداها و نمايندگیِ آشکارِ هريک از سویِ يکی از دو اهرمِ ياد شده ، هم چنين شکستِ مطلقِ اصلاح طلبان ، شمارِ شركت كننده را در دورِ دوم ، به حداقلي ناچيز پائين آورد . اين موضوع با توجه به برجسته گی و حساسيتی که " انتخاباتِ نهم " پيدا کرده بود و مديرانِ کشور پی در پی بر اين تک مضراب تاکيد ورزيده و اين انتخاب را برخلافِ انتخاباتِ گذشته حيثيتی کرده بودند ، نقضِ غرض و پذيرفتنِ شکست – به ويژه در برابرِ ناظرانِ خارجی - بود . لذا از تمامیِ ابزارِ موجود و پتانسيل هایِ پراکنده و سازمان يافته ، اعمِ از مذهبی و ملی و سياسی و اقتصادی بهره گرفته شد ، تا " انتخاباتِ نهم " هرچه با شکوه تر و با بيشترين شمارِ شرکت کننده برگذار شود . اما در اجرا ، به دليلِ فاصله یِ کمی که بينِ دو دور وجود داشت و حساسيتی که انتخابات از پيش يافته بود ، چنان از پتانسيل هایِ موجود بی دريغانه و حتا بی حساب و نابجا بهره برداری شد که می توان گفت : تمامیِ نيرویِ انقلاب و مذهب و مليت و عمق و وسعتِ حيثيت هایِ ذخيره شده ، در اين راه به مصرف رسيد و بسياری از چهره هایِ نامدارِ عالمِ سياست و فرهنگ و به اصطلاح روشن فکرانِ ملی و مذهبی ، تمامیِ باورها و شعارهایِ گذشته یِ خويش را انکار نمودند و ترسِ موهوم از تسلطِ " فاشيسم " را دامن زدند ، تا بتوانند منافعِ اربابِ ثروت و غارت را در شعارِ " ادامه یِ اصلاحات " و " گام به گام تا دموکراسی " به پوشانند و نماينده گانِ لژهایِ پيچ در پيچ ماسونی و مافيائی را به قدرت بردارند .
وچنين بود که روشن فکران و فعالانِ ملی و مذهبی و اصلاحات چيانیِ که نمی توانستند قدرتِ هشت ساله را به رايگان از کف نهند ، همگی و بدونِ هيچ استثنائی افشا شدند و تمامیِ قدرت و موقعيتِ خويش را دراين راه نهادند و از کف دادند .
3- اما آن چه مهم تر از افشایِ روشن فکران و اصلاحات چيان بود و در اين انتخابات اتفاق افتاد : زيرِ سوأل بردن و حتا انکارِ کليدی ترين اصلِ " انقلاب و جمهوریِ اسلامی " يعنی ويژه گیِ " اسلام " و تقدم و تسلطِ اصول و مبانیِ اسلامی و شيعی ، بر تمامیِ شوونِ جامعه و ذهن و شخصيتِ انسانِ ايرانی بود .
کسانی که از نسلِ دومِ انقلابِ 57 باقی مانده اند به خوبی به ياد دارند که پس از رفراندومِ 12 فروردينِ 58 که با رأیِِ 9/8 9 % به جمهوریِ اسلامی " آری " گفته شد ، رهبرانِ روحانی و مذهبی قوم پی در پی اصرار داشتند ، تا ثابت کنند که " انقلابِ 57 " برایِ سيب زمينی و پياز نبوده ، بلکه به انگيزه یِ " اسلام " صورت گرفته است . به همين دليل هم در تمامِ سال هایِ گذشته ، اصول و مبانیِ اسلامی و شيعی به عنوانِ بنيادی ترين اصل و ويژه گیِ غالب ، بر تمامیِ شوونِ جامعه و فرد حاکم گرديد . اما در" انتخاباتِ نهم " اين اصل و ويژه گی ، توسطِ متوليانش ، موردِ انکار و ترديد قرار گرفت . چنان که حتا انکارِ شعارها و اصولِ اوليه و غالبِ " انقلاب و نظامِ اسلامی " به صورتِ نوعی فضيلت و موثرترين حربه یِ تبليغاتِ انتخاباتی درآمد .
وقتی که فلان کانديدا وعده یِ ماهی پنجاه هزار تومان را به عنوانِ اصلی ترين شعار و جاذبه یِ تبليغاتی ، مطرح می کند و اکثريتِ مردم نيز چنان نسبت به اين وعده یِ نقد و خشکه ، واکنش نشان داده و تحريک و جذب می شوند که کانديدایِ حريف را وا می دارد ، تا با طرحِ " بيمه ی رايگان برایِ تمامیِ ايرانيان " هشتاد تا صد و هشتاد هزار تومان در ماه را – آن هم از همين امسال و از محلِ بودجه یِ نفت – وعده دهد و پی در پی وعده ها را چرب تر و چرب تر کند و اين شعار به عنوانِ اصلی تازه ، می تواند جمعيت ها و افرادی را به خود جذب کند ، چه چيزی را جز اين بازگو خواهد کرد که : خير عزيزم ، مردم برایِ زندگیِ بهتر انقلاب کرده اند و اکنون حداقلِ معيشت و حتا رفاهِ اجتماعی را بر هر چيزی برتری می دهند . يا دستِ کم تضمينِ زندگیِ بهتر و تأمينِ بی چون و چرایِ حداقلِ معيشت – امروزه و اکنون – اولويتِ نخستينِ اکثريتِ قاطعِ ايرانيان گرديده است . به همين دليل هم تمامیِ کانديداها – جز يک تن – اگر نه به آن صورتِ افتضاحِ خشکه حساب کردن و نه حتا بيمه یِ رايگان و همگانی ، در شعارِ " دولتِ رفاه " و عناوينِ مشابه ، از اين اصلِ کلی و اساسی ، به عنوانِ موثرترين حربه یِ تبليغاتی بهره گرفتند و خويشتن را به دفاع از آن آراستند . و اين چيزی نبود جز انکارِ نخستين و اصلی ترين اصل و ويژه گیِ " انقلاب و نظامِ اسلامی " يعنی اولويت وتسلطِ عقايد و باورهایِ اسلامی و مذهبی بر اقتصاد و فرهنگ وسیاست و جامعه . در حالی که شعار و جاذبه یِ اکنونی، تقدمِ اقتصاد بر باورها و اصول بود ...
نکته یِ جالب اين که کسانی به دفاع از شعارِ " تقدمِ اقتصاد بر اصول " برخاسته بودند که خود از رهبرانِ قوم و قبيله و از متوليان و ارکانِ اصلیِ انقلاب و نظام بودند . و ديديم که ترديد و انکارِ اصول توسطِ همين ارکان ، به صورت ويژه گیِ " انتخاباتِ نهم " درآمده و خود را کاملا آشکار به نمايش گذاشت ....
4- و باز در رابطه با همين " انکارِ اصول " موضوعِ " حجاب " را به ويژه ما نسلِ دومی ها از سال هایِ 58 و 59 خوب به ياد داريم و همگان نيز در سال هایِ گذشته شاهد بوده اند که چگونه پوششِ زنان و مسأله یِ روابطِ جنسیِ زن و مرد ، به صورتِ يکی از دغدغه هایِ مداوم و اصلی مسولين و مديرانِ کشور در آمده است ... اما در " انتخاباتِ نهم " ديديم که چگونه همان اکثريتِ کانديداها از " لمپنيزم " به عنوانِ حربه یِ بسيار موثرِ تبليغاتی بهره گرفتند و کار به جايی رسيد که نامِ يکی از مطرح ترين شخصيت هایِ " انقلاب و نظامِ اسلامی " بر رویِ باسنِ زيبا رويانِ آلامد حک شد و خود نمائی کرد . و آشکار ترين نمودِ جامعه یِ اسلامی – يعنی حجاب - توسطِ بانيان و متوليانِ امام زاده ، موردِ آشکارترين رد و انکارها قرار گرفت ...
5- و باز در همين رابطه ، همگان به ياد داريم که " شعارِ مرگ بر امريکا " و تعريفِ اين کشور به عنوانِ اصلی ترين دشمنِ انقلاب و نظامِ اسلامی ، از 13 آبانِ 58 تا کنون ، همواره توسطِ بالاترين مقام هایِ رهبری کننده یِ کشور و مديران و مسولينِ رده هایِ گوناگونِ حاکميت ، موردِ اثبات و اصرار وتاکيد بوده است ، در حالی که ديديم جز يکی دو تن از اصول گرايان ، تمامیِ کانديداها مخالفت و رد و انکارِ خويش را ، نسبت به اين شعارِ اصلیِ انقلابِ اسلامی ، به گونه هایِ مختلف اظهار داشتند و رابطه با امريکا را ، به عنوانِ شعار و حربه یِ موثرِ تبليغاتی مطرح کردند . چنان که اين موضوع به صورتِ يکی از ويژه گی هایِ منحصر به فردِ " انتخاباتِ نهم " در آمد و کاملا آشکار خود نمائی کرد .
6- بگذرم و خلاصه کنم که : برنده گانِ " انتخاباتِ نهم " نيز بايد از جريانِ اين انتخابات ، بسيار درس ها و عبرت ها فرا گيرند و آن يافته ها را در سياست هایِ آينده یِ خويش لحاظ کنند . زيرا که اين انتخابات بيشترين و گويا ترين پيام ها و هشدارها را - نسبت به انتخاباتِ گذشته - در خود داشت و بازگو کرد . چنان که از ديدگاهِ هر ناظرِ بی طرفی می توان گفت : اين انتخابات به بهایِ گزاف وگرانی به دستِ برنده گانِ خويش رسيده است .
همين که در" نازی آباد " راست يا دروغ و ساختگی يا حقيقی اتفاق افتاد ، به هر حال " واقعيتی " را به همراه داشت که جا دارد بسياری از اشخاص و شخصيت ها و جريان ها ، نسبت به تلخی و هشداردهنده گیِِ آن هشيار باشند و اميد که آن پيام ها و علائم را درک کرده باشند و به آن بينديشند . همين که چنان شخصيتی ، تن به چنين کاری می دهد ، کافی است تا زنگِ خطر و بيدار باش را ، برایِ بسياری از رهبرانِ قوم و قبيله به صدا در آورد ....
7- و اما در رابطه با شکستِ مفتضحانه یِ اصلاحات چيان نيز ، بايد گفت : بدانيد و آگاه باشيد که روی گرداندن و ارتدادِ مديران و رهبران ، از باورها و شعارها و وعده هايشان و پشت کردن به خواستِ عمومی ، کار را امروز به اين جا رسانده است که برایِ به دست آوردنِ رأیِ همين مردم ، ناچار شديد تن به چيزهائی بدهيد که شايد خوابش را هم نمی ديديد .
اگر به اصطلاح متوليانِِ جنبشِ اصلاحات ، از شعارها و وعده هایِ خويش عدول نمی کردند و در هشت سالِ گذشته ، اندکی نسبت به خواستِ عمومی و وعده هایِ داده شده و حرف هایِ خوب خوبِ انتخاباتی و ژست ها و ميثاق هایِ گوناگونی که – گفته و ناگفته - با مردم می بستند و بستند ، وفادار مانده بودند ، هرگز به شکست هایِ اين چنينی و اين افتضاحِِ اخير دچار نمی شدند . و آری که ارتداد نسبت به خواستِ عمومی ، اين پی آمدها را هم دارد و بايد که مردم به شما پشت کنند ، چنان که کردند .
آقايان ، گناه را به گردنِ اين و آن نيندازيد و اين جريان و آن جريان را عاملِ شکستِ خويش ندانيد ، بلکه بينديشيد و اقرار کنيد که وقتی قدم به قدم از وعده های داده شده و مواضعِ ديروزیِ خويش کوتاه می آئيد ، بايد انتظار داشته باشيد که مردم هم از شما روی برگردانند و ديگر هيچ يک از وعده ها و شعارهاتان نتواند آن ها را بفريبد ، يا جذب کند . کسي يا جريانی مقصر نيست . به دنبالِ گناه کار نباشيد و عللِ ناکامی تان را ، در عمل کردِ هشت ساله تان جست و جو کنيد . وقتی که يادتان می رود ، ديروز چه گفته ايد و چگونه در تختِ جمشيد " ژستِ تبليغاتی " گرفته ايد ، بايد انتظار داشته باشيد که مردم نيز از شما يادشان به رود و ديگر حتا وعده یِ حقوقِ ماهيانه یِ نقدی تان را هم باور نکنند ...
شده ايد همان " چوپانِ دروغ گو " که اهالیِ روستا ، ديگر حتا راستش را هم باور نکردند .
شما گمان می کنيد مردم يادشان می رود ؟ خير ، چنين نيست . " خِردِ جمعی " کارِ خودش را می کند و کرده است ... وقتی که مردم را بازی می دهيد و با وعده هایِ توخالی می فريبيد ، بايد بدانيد که در نهايت شما بازنده خواهيد بود ، چنان که بوديد و خواهيد بود ...
8 – موضوعِ ديگری که لازم است چشم هایِ بيدار و ذهن هایِ هشيار ، آن را موردِ تأمل قرار دهند ، بهایِ گزافی است که امروزه " حاکميت " برایِ حفظِ موجوديتِ خويش می پردازد . بهائی که نه تنها در تاريخِ ايران و صد ساله یِ معاصر بی سابقه است ، که حتا در 27 ساله یِ گذشته و به ويژه هشت سالِ اخير هم کاملا بی نظير می باشد .
همين که در جهانِ امروز ديگر نمی توان هم چون گذشته ها ، حاکميت هایِ مفت به دست آمده را ، با همان مفتی ها و به همان شيوه هایِ سنتی ، حفظ کرد و پی در پی حکومت ها ناچار می گردند در برابرِ مردم و جوامعِ به خِرد رسيده ، يا بی تاب و مشتاقِ آگاهی و آزادی ، کنار به کِشند و عقب بنشينند ، چيزِ کمی نيست و رايگان به دست نيامده است .
دقت و تأمل در روندِ پس نشستنِ حاکميت ها در برابرِ خواستِ آگاهانه یِ مردم ، در جهان و ايران و به ويژه در سده یِ معاصر و 27 سال و سپس هشت سالِ گذشته و سرانجام در جريانِ انتخاباتِ نهمين دوره یِ رياست جمهوریِ اسلامیِ ايران ، برایِ درکِ موضوع کافی است .
تنها پيروزی و بّردِ انتخابات را نگاه نکنيد ، به نيمه یِ خالیِ ليوان هم بينديشيد و به بهایِ گزافی که برایِ اين پيروزی پرداخت شده است .... اين کار مصرف کردن از پتانسيل هایِ ذخيره شده ای است که در طولِ صدها و بلکه هزاران سال و با فداشدنِ جان ها و سرمايه هایِ بسيار فراهم آمده و خون و رنج و کارِ گزيده ترين نسل هایِ کشور را ، به مصرف رسانده است . اين موضوع را کوچک نگيريد ...
در جريانِ دور اولِ انتخاباتِ نهم ، تمامیِ کانديداها – جز يک يا حداکثر دو تن كه مي خواستند نماينده ي ايدؤلوژي خاص خويش باشند – همگی و بدونِ استثنا تمامیِ اصول و نهاده هایِ 27 ساله یِ خويش را انکار کردند و برایِ به دست آوردنِ رأیِ همين مردم ، خود را به ضدِ خويش شبيه ساختند و آراستند . شما نامِ اين را پيروزی و پيشرفت و فتحِ سنگر می گذاريد ؟ متأسفم ...
شما با در اختيار داشتنِ صد در صدِ توانِ اقتصادی و با مصرف کردنِ تمامیِ پتانسيلِ مذهبی و روحانی و ملی و فرهنگی و با برخورداری از هشت شبکه یِ بی رقيبِ تلويزيونی و ده ها و صدها شبکه یِ راديوئی و روزنامه و مجله و سايت و وبلاگ و با تکيه بر فقدانِ مطلقِ تريبون هایِ منتقد و حذف و تعطيلِ تمامیِ افراد و انديشه هایِ متفاوت – تا چه رسد به دگر انديش و مخالف – و با ده ها و صدها فيلم و سناريویِ سينمائی و تلويزيونی و با بهره گرفتن از ثروت ها و سرمايه هایِ نجومی و بی حساب و کتاب و هزاران وعده و وعيدِ توخالی و ديگر شيوه هایِ سنتی و مدرن و حتا با به خيابان آوردنِ " لمپنيزم " و تبليغِ کانديدایِ روحانی بر رویِ باسنِ برجسته یِ دخترانِ خوب خورده و خوب چريده و مصرف کردنِ حيثيت هایِ ذخيره شده یِ به اصطلاح روشن فکران و فرهنگيان و هنرمندان و هر شخصيتی که گمانِ ذره ای نفوذِ کلام در او می رفت و حتا با امنيتی کردنِ شرايطِ سياسی و اجتماعیِ کشور و " کودتا و ضدِ کودتایِ انتخاباتی " و خلاصه با تمامیِ نيرو و توانِ موجودِ فرهنگی و مذهبی و تاريخی و با توسل به تهديد و تطميع و ايجادِ ترس و نگرانیِ بيهوده و هرآن شيوه و ابزارِ قابلِ تصورِ ديگر ، انتخاباتی را برگذار کرديد که اگر لحظه ای با خود بينديشيد و هزينه ای را که پرداخته ايد ، موردِ تأمل و ارزيابی قرار دهيد ، آثارِ باخت را به آشکار خواهيد ديد و از آن درس هایِ ماندگار خواهيد گرفت . به راستی آيا گمان نمی کنيد که باخته ايد ؟ نامِ اين پيروزی است ؟ عقب نشينی ها و هزينه ها و هشدارها را نمی بينيد ؟ متأسفم ...
خودتان را که نمی توانيد گول بزنيد ... نيمه یِ خالیِ ليوان را ناديده انگاشته ايد ... بهتر نيست با تأمل در انتخاباتی که برگذار شد ، به امروز و اکنونِ پس از انتخاباتِ نهم و مسائل و شرايطِ دشوارِ کشور ، به ويژه در تعامل و ارتباط با منطقه و جهان و نخستين و ضروری ترين اولويت هایِ داخلی و خارجی بازگرديد و اندکی به پيام ها و هشدارها بينديشيد ؟
9- از رئيس جمهور و وزارتِ خارجه و کشور تا تمامیِ زعمایِ قوم و قبيله ، همه و همه گفتند و تاکيد کردند که از امروز هر کانديدائی که " مستاجرِ کاخِ سعد آباد " باشد ، با هر نگاه و موضعی که دارد ، رئيس جمهورِ تمامیِ هفتاد ميليون ايرانی است . و بنا براين بايد پاسخ گویِ انبوهِ مطالباتِ مردمی و مسائلی هم چون بيکاری و فقرِ شديدِ جامعه و عدمِ حضورِ " طبقه یِ متوسط " و فاصله هایِ بسيار زيادِ طبقاتی و ديگر مسائلِ داخلی و خارجي باشد .
آشكار است كه امروزه و اکنون ، نخستين مسائلِ کشور ، تنها مسائل و دشواری هایِ داخلی نيستند ، بلکه در اولين گام ها ، مسائلِ حادِ سياستِ خارجی خودنمائی می کنند و ضرورت و اولويتِ خويش را – حتا بر مسائلِ اقتصادی – تحميل خواهند کرد ... حتا اگر فرض کنيم پنجاه درصد مسائلِ داخلی و پنجاه درصد مسائلِ خارجی و جهانی است ، بازهم هيچ يک از اين دو ضرورت و اولويتِ خويش را از دست نخواهد داد و بگذريم از آن که در نهايت مسايلِ سياستِ خارجی صد درصد اولويت هایِ نخستين و اکنونی را به خود اختصاص خواهد داد ...
10- و سرانجام و پايانِ سخن اين که : هشت سالِ پيش جامعه یِ منفعلِ ايران ، با پيش تازیِ نسلِ جوانِ انبوهی که به دليلِ فقدانِ کاپوت و آموزش ، باد کرده بود ، به ناگاه تحريک شد و دسته گلی به آب داد که ناچار شد 8 سال گرانی و بيکاری و رنج و فقر و بيداد را در پی آمدِ آن تحمل کند و به شخصيت هایِ ناتوان و نالايق و نخبه گانِ دوپينگی و آدمک هایِ ضعيفی که به زورِ قدرت و ثروت باد کرده بودند تن داد ، تا مگر بتواند اولويتی را که در خردادِ 76 به " سياست " داده است ، پس به گيرد و آن اولويت را به " اقتصاد " و زندگیِ بهتر اختصاص دهد ...
" انتخاباتِ نهم " کوششی در جهتِ اين اولويت ها بود ...
اما ، گرچه جامعه کوشيد تا به شکلی بيمار گونه ، اولويتِ " سياست " را به " اقتصاد " تبديل کند ، ولی انگار قدرت ها و دست هایِ پيدا و پنهان نخواستند و نگذاشتند اين تغييرِ اولويت تحقق پيدا کند و شرايط را به گونه ای ساختند و پرداختند که هم چنان " سياست " در اولويتِ خويش باقی به ماند و ...
و نتيجه اين شد که اکنون " اقتصاد " و زندگیِ بهتر و حداقلِ معيشت و تأمينِ عدالت و رفعِ تبعيض هایِ ناروا و حذفِ فاصله هایِ شديدِ طبقاتی ، به عنوانِ اولويتِ نخستينِ داخلی و بزرگ ترين مطالبه یِ اکثريتِ مردم ، و " سياست " به عنوانِ اولويتِ نخستينِ خارجی و بزرگ ترين مطالبه یِ اقليت و نخبه گان و روشن فکران و رهبران و مديرانِ کشور ، هم چنان به قوت و اعتبارِ خويش باقی بماند . يعنی آمده ايم اولويتِ " سياست " را به " اقتصاد " تبديل کنيم ، هر دو عنوان اولويت يافته اند و از سویِ " خاص " و " عام " و اکثريت و اقليت ، موردِ مطالبه یِ جدی قرار گرفته اند ...
و چنين است که به برنده گانِ " انتخاباتِ نهم " می گويم شادی نکنيد . برایِ شادی کردن زمان بسيار و روزهایِ دشوار در پيش است ...

و السلام .