27 سال است که آقايان با تمامِ توان و با در اختيار داشتنِ تمامیِ اهرم هایِ قدرت و ثروتِ کشور، کوشيده اند " اصولِ خاصی " را که قرن ها از سویِ " متوليانِ مذهب " - به عنوانِ يک ايده آل - مطرح می شده است ، اجرا نمايند و از آن " اصول " حراست کنند - و انگار که کرده اند - . از سالِ 58 و" رفراندومِ جمهوریِ اسلامی " تا کنون ، هزاران نهاد و مرکز و موسسه برایِ احيایِ " مبانیِ اسلامی و شيعی " تأسيس گشته و داير بوده است . از قانونِ اساسی و قوانينِ حقوقی و جزائی گرفته ، تا مدنی و " مجازاتِ اسلامی " تمامی تحتِ تأثير و اداره یِ اصول و موازينِ اسلامی بوده و از شورایِ نگهبان و سه قوه و مجمعِ تشخيص ، تا دولت و حوزه و دانشگاه و تلویزیون و دیکر وسائل ارتباط جمعی و تمامی مراکزِ پيدا و پنهانِ قدرت - همه و همه - در 27 سالِ گذشته کوشيده اند کشور را بر مبنای " اسلام سیاسی شیعی " اداره کنند و نمونه ایِ از حاکميتِ دین را ، در جهانِ اکنونی تعريف كنند و به اجرا در آورند . غرض اين است که پس از 27 سال حاکميت و اجرایِ " اصول و مبانیِ اسلامی " ( و حالا بگذریم از این که مردم برای سیب زمینی و پیاز انقلاب کردند یا چیزی دیگر ) چيزِ شگفتی است که تازه دَم از " اصول گرائی " می زنند و می خواهند اجرایِ اصولِ اسلام و انقلاب را ، اولويتِ نخستينِ کشور قرار داده و آن را احيا کنند ... بايد پرسيد که : مگر اجرایِ اصولِ اسلام و انقلاب متوقف شده بود ؟ يا تا کنون متوقف مانده است که شما تازه می خواهيد آن را اجرا و احيا کنيد ؟ 27 سال است که اين اصول بر تمامیِ شؤونِ جامعه ، از دانشگاه و حوزه و مراکزِ فرهنگی و موسساتِ آموزشی گرفته ، تا مقولاتِ سياست و اقتصاد و حتا ذهن و روانِ ايرانيان و خصوصی ترين و شخصی ترين مسائل ايشان ، حاکم و مسلط بوده است و شما آقايان 27 سال است که در حالِ اجرایِ آن اصول هستيد ، آن وقت تازه از اصول و اصول گرايی سخن می گوئيد ؟؟ و می خواهید تعریفِ خاص و تازه ای از حاکمیتِ سیاسی روحانیتِ شیعه را ارائه کنید ؟ چه بوده است که مردم ایران ندیده اند ؟ و پیروی یا تحمل نکرده اند ؟ ؟ چيزِ شگفتی نيست ؟ چیست ؟ ؟ مگر در 27 سالِ گذشته چه می کرده ايد ؟ ؟ خير . اين جناح بندی ها و راست و چپ و اصلاحات طلبی و سنتی و مدرن کردن و اکنون هم " اصول گرائی " و احیای مبانی خاص ، به گوشِ هر کس که برود ، به گوشِ من يکی نمی رود . سخنِ در اين است که : در طولِ تاريخِ اسلام ، جوامعِ بسياری با الگوهایِ اسلامی و بر مبنایِ مبانی و موازينِ آن تشکيل گرديده و چه بسيار سلسله هایِ خلافتِ اسلامی که تاسيس و اداره شده است ونيز چه بسيار قدرت طلبانی که به مقتضایِ شرايط ، نام اسلام را بر حاکميتِ خويش نهادند و باری به هر جهت ، اجرایِ اصول و مبانیِ اسلامی را ، با تمامِ توانِ خود و کشش جامعه و عصرشان ، بر عهده گرفتند . تاريخ و جغرافیا آکنده از نمونه هایِ فراوانِ چنين جوامع و شرايطی است و در ايران آشکارتر از همه حاکميتِ دراز مدتِ " صفويان " است که « مّجددِ شيعه » - يا به باورِ کسانی چون دکتر شريعتی - مؤسسِ نوعي از آن بوده اند ... اما نکته یِ اصلی و مهم در آن است که تمامیِ اين گونه حاکميت ها و نیز جريان های گوناگون عقیدتی و فلسفی و فرق و مذاهب متفاوت ، خود را مسلمان و احيا کننده و اجرا کننده یِ اصول و مبانیِ اسلامی دانسته اند و شگفت آن که همگی هم خود را ، تنها حاکميتِ به حقِ اسلامی – يا شيعی– شمرده اند ... اين همه فرقه و مذهب و تمامیِ اين " هفتاد و دو ملت " در طولِ تاريخِ اسلام و تا کنون - عينا و دقيقا - همين ادعا را داشته اند و کرده اند ... و اما شگفتا که - اسلام نيز - تمامیِ اين روش ها و شناخت های دگرگون و سنت هایِ قومی و قبيله ای و شرايطِ گوناگونِ تاريخی و جغرافيائی را ، پذیرفته ، در خود جذب كرده ، یا در چارچوبِ خویش جا داده است ... تمامیِ مکاتب و مذاهبِ اسلامی و هم چنين بانيان و حاکمانِ سلسله هایِ " خلافتِ اسلامی " از امویان و عباسیان و فاطمیان مصر و شعوبیان و اشعریان و معتزلیان و نهضت های قرمطی و اسماعیلی و حتا امولیان اندلس و زیدیه و سربه داران و سیاه پوشان و سرخ جامه گان و درویشانِ تولی تبرائی و اقطابِ صوفیه ، تا ابوابِ عالی در امپراتوری عثمانی و نیز وهابیان و سنوسیان و بابیان و بهائیان و دیگران و دیگران - همواره و همگان و درهمه حال و همه جا - مدعی بوده اند که ديگر فِرَق و مذاهب ، ناحق بوده اند و خود تنها " فرقه یِ ناجيه " اي هستند كه چون حاکمانِ و راویان پيشين نتوانسته اند ماهيت و جوهرِ اسلام را - چنان که شايد و بايد و آن ها می بینند و می شناسند - اجرا کنند ، آن ها مي خواهند آن شناختِ اصيل را تعريف و اجرا نمایند و همه نيز ادعايِ توفيق و حقانيت داشته اند . و خلاصه اين که همواره اشخاص و شخصيت ها و جريان هايی در جوامعِ اسلامی ، بوده اند و وجود داشته اند که از يک ايده آلِ ديگر و تازه سخن گفته اند و اسلامی متفاوت را – که همان رأی و شناخت و اصولِ موردِ قبولِ خودشان باشد – به عنوانِ تنها شناختِ برحق معرفی کرده و وعده داده اند و باز دوباره و فردادئي ديگر ، شخصيت ها و جريان هایِ ديگر ، از شناخت و ايده آلِ ديگری سخن گفته اند و ... " هم چنان افسانه در تکرار " ... اما به راستي آيا اکنون هنگامِ آن نيست كه با خود بينديشيم و از خود به پرسيم : اين اصول و مباني چقدر جادار و گسترده ، يا مبهم و قابلِ تعریف و تطبيق بر مصاديقِ گوناگون ، بوده است كه در طولِ تاريخِ هزار و چارصد ساله ، هر مکتب و نهضت و جریانی و نیز هر قلدر و صاحب قدرت و ثروت و نفوذي ، توانسته است آن را به خود نسبت دهد ؟ و چگونه است که تعاریف متفاوت و - حتا اضدادِ بي شمار - در يك مفهومِ واحد گرد آمده اند ؟ و بگذریم از این که تا همین نود سال گذشته و ظهور عصر اصلاحات در جوامع پس از جنگِ بین الملل اول و فروپاشی امپراطوری عثمانی - یا حتا نزدیک تر- تا پیش از فتوای تاریخی " شیخ شلتوت " مفتی جامع الازهر مصر و تآسیس " دارالتقریب بین المذاهب الاسلامیه " و شیوع مفهوم " وحدتِ اسلامی " در جوامع مسلمان نشین خاورمیانه ، هنوز شیعیان ایران را " رافضی " و مجوس و گبر و از دین برگشته و بت پرست و چه و چه می دانستند و ما هم – متقابلا - تا همین دیروز دهه ی دوم ربیع الاول را " عید الزهراء " می شمرده ایم و جشن های " عمر کشان " می گرفته ایم و هنوز زمان درازی نیست که همین صوفیان نعمت اللهی و درویشان گنابادی - که ما " حسینیه ی شریعت " را بر سرشان کوبیدیم – پیش قدم شدند و اولین فرقه از صوفیه ی معاصر ایران بودند که جواز تعبد به " شریعت " را در کنار " طریقت " امضا کردند و ... و ... و ... و سرانجام این که : این اصول و مبانی اسلامی و شیعی که از آن دم می زنید ، چیزی نیست جز همان که قرن هاست در این کشور حاکم بوده و سنت هایِ خویش را به اجرا گذاشته و سابقه یِ حاکمیتِ مستقیمِ روحانیت را - نیز- به تجربه و اجرا نهاده است و اگر چشمی و فهمی باشد اکنون دیگر چیزی بر کسی پوشیده نیست و بسیاری از نادانسته هایِ تاریخی به روز شده و آشکار گردیده و ملتِ ایران اندک اندک دارد به جائی می رسد که ناچار خواهد بود هر چیزی را در مکان و موضع و محلی که عقلا و منطقا باید باشد ، قرار دهد و قدرتِ تفکیکِ پدیده ها از یکدیگر را بیاموزد و به نقد و بررسی و شناخت و سپس عمل بر مبنایِ یافته هایِ عقلی و مصلحتِ بهتر زندگی کردن خویش ، قیام و اقدام کند و خواص و اهلِ فرهنگ و اندیشه اش ، به فراگیر ساختنِ دانش و شناخت همت کنند و عوامش به جدا کردن کاه و جو دو خر و گوسپند از یکدیگر، قادر گردند و دست از پیروی کورکورانه و تسلیم و انفعالِ بوزینه وار بردارند و دیگر منافع و مصالحِ اقلیت هایِ فاسد و نالایق و باندهای فرصت طلب و ثروت اندوز در اولویت نباشد و سرانجام روزی مصلحت عموم و آزادی و آگاهی و حقوقِ همه گیر نوع بشر، بر هر چیزی برتری یابد و به رسمیت شناخته شود و خواب رفته گان و خود گول زنان نیز ، دریابند که دیگر- حتا - مال المصالحه ی بیگانه گان قرار گرفتن و باج های بی حساب از کیسه ی ملت دادن ، چیزی را عوض نمی کند و راهی جز تفکیکِ پدیده ها از یکدیگر و قرار دادنِ هر چیزی در جایِ خویش ، وجود ندارد و اصولِ معتبر و مقبول ، تنها آن اصولی است که در جایگاهِ خویش باشد و جز حق و سهمِ خود را نخواهد . که از قدیم و ندیم گفته اند : " هر چیز به جای خویش نیکوست " . و التمام .
# posted by محمدرضا زجاجی @ ۶:۲۳ بعدازظهر 0 comments
دولت ها جز به منظور و در مسير از بين بردن خويش و ايجاد آگاهي و اخلاقِ خودگردانيِ عمومي در آحاد مردم ، مشروعيت حضور ندارند و جامعه يِ برتر انساني ، مجموعه ي آگاه و شادكام و خودگرداني است كه بي نياز از هر پاداش و مجازاتي، بينِ كاميابي خود و ديگران جمع كرده و آگاهانه و فطرتا، به نيكي ها وفادار و پاي بند باشد .
ناداني تنها و بزرگ ترين ميراثِ گذشته گاني است که همواره خود را روايتِ منحصر هستي مي شمردند .
" دانائي " زيستن در نشئه ي وصف ناپذيري است که غرور بودن و آفريدن و " بي نيازي " را مي آموزد و هر آن چه « رنج » را به هيچ مي شمرد .
آن كه از حجاب در نگذشته زيبايي را نشناخته است .
درود بر هنگامه اي كه پرده ها فرو افتند . رنگ و بوي زشتي را ، چگونه روي
به گردانيم ؟
بزرگي را كه مي گفت : « درد انسان متعالي ، تنهايي
و عشق است » گفتم : آن كه در عشق ناتوان باشد ، محكوم و بايسته ي
تنهايي است .
عشق ورزيدن ، آزادي ِ دو تن در خواستن و دوست
داشتنِ يكديگر ، نخستين اصلِ شاد زيستن است و زندگي هيچ اصالتي- جز
خويش- را بر نمي تابد .
بت پرستيدن و بت شكستن و بت ساختن و بت شدن و خود
شكستن ، تمام « بت » است و بت سازي ... چه آسوده و زيباست آن كه آفرينش را
، چنان كه هست مي بيند و در مي يابد و چندان تواناست كه از هر بتي بي نياز
است . تنها انسان ناتوان ، توانايي را بتِ خويش مي سازد . انسانِ
توانا كمبودي نمي بيند و نمي شناسد . او هر چه را بخواهد به دست مي آورد و
بر هرچه بينديشد تواناست و نيازي به تكيه گاه ندارد . تنها پيران و
بيمارانِ ناتوان هستند كه به ديوارها تكيه مي كنند .
آرزو ، اميد و آينده ، واژه گانِ مجعولِ ناتواني است
. هنگامي كه ناكاميِ خويش را ، فردايي مي سازيم ، هم امروز را نهاده ايم .
اگر درلحظه زندگي كنيم ، چيزي را فرو نگذاشته و همواره خواهيم زيست .
آن چه به شمار مي آيد تنها حال است و تاريخ
ابزار و دانشِ مورخ - و نه ظرفِ زندگي- است . « زندگي » ظــرفِ اكنون است
، و آينده وجود ندارد . آن چه قابلِ لمس و شهود است ، لحظه هايند و اكنون
نه گذشته و نه فردا .
هنگامي كه پرده ها هم چنان فرو افتاده و ديده ها بسته
است ، چشمان و زبان هاي گشاده ، كدامين نگاه و مخاطب را خواهند يافت ؟
خفته گان و مرده گان ازجنسِ سخن نيستند .
آن كه به انتظارِ نيكي منفعل مي نشيند ، تنها -
آن را - انكار مي كند . درحالي كه كمالِ مطلوب ، انكار نيكي و جست و جوي
ِزيبايي است . انكار همواره راهي به جست و جو و تصديق رها ساختنِ موضوع
و چشم بستن برحقيقت است . آدمي چيزي را باور مي كند كه از اثباتِ آن نا
توان باشد . آگاهي و فهم ، از مقوله ي تفسير و تبيين و تحليل است و با
واژه و انديشه سر و كار دارد . اما باور ازمقوله ي تقليد و پذيرش
و ناداني است .
سخن گفتن از روشنايي درتاريكي و سياهيِ شب ، گام زدن
درخواب است و چيزي از جنسِ كابوس .
حقيقت از جنسِ فهم و شناخت و از بيان و واژه بي نياز
است . آن حقيقتي كه نيازمند توضيح و اثبات و توجيه باشد ، چيزي ازجنسِ
تاريكي به همراه دارد و همواره مكرانديش و توجيه گر ، باقي خواهد ماند .
انسان تنها حقيقتِ موجود و تنها تحليل گر هستي است و اگر روزي آزاد زيسته
و آزادي را شناخته است ، دوباره نيز آزاد خواهد زيست و آزاد خواهد بود
. ( حتا اگر ناچار شود دوباره به جنگل باز گردد ) .
کسي که نتواند انسان و خِرد را باور کند ، شايسته ي زندگي – به ويژه در فردا و فرداها – نخواهد بود .
هنگامي كه پرده ها فرو افتند ، به ناگاه درخواهيم
يافت كه تمام در بندِ شكل و پوسته بوده ايم ، نه مغز و محتوا .
با همان شتابي كه روز بر شب چيره مي شود ، به ناگاه
درخواهيم يافت كه « هيچ » نبوده ايم ، غَره به تاريكي و نعره زنان در سياهي
.
عارفان و صوفيانِ ما ، بيش از آن كه بيان كننده ي رمز
گون حقيقت باشند ، خود حجابِ آن بوده اند .
بندگي و زنجيري كه ناداني بر دست و پايِ انسان مي
گذارد ، در همان حالي كه به سستي پوسيده ترين نخ ها ست ، ستبرترين و محكم
ترين و ديرپاترين زنجيرهاي پولادين را ، برشخصيتِِ « انسان » استوار مي
سازد و جز به بهاي نيستي و مرگ گسسته نمي شود و بر نمي خيزد .
اگر به معناي واژه ها - در امروزِ جامعه - نگاهي با
تأمل داشته باشيم ، به خوبي و به زودي در خواهيم يافت كه چه تحولي در حالِ
وقوع است . هر كسي كه اهل تأمل و دقت و قادر به تحليل باشد ، به خوبي تهي
شدنِ واژگانِ فارسي را ، از معنايِ معهود و مرسوم و منظورِ خويش- در اكنونِ
جامعه - در خواهد يافت و به پوچي الفاظي كه بام تا شام ، موردِ استفاده ي«
خاص » و « عام » است ، خواهد خنديد .
آن چه از آسمان مي آيد زميني است و هر زميني ،
حاصلِ خويش را بَر مي دهد . خوشا سرزمين هاي سر سبز ، بارور و شكوفا . خوشا
بي كراني ها ، بزرگي ها و بلنداي نگاهِ فرزانه گان و خوشا « انسان » و
زندگي زميني او .
آدميان چگونه مي توانند راجع به چيزي كه هرگز نديده ،
لمس نكرده و آن را نشناخته اند ، اين گونه با قطع و يقين سخن به گويند ؟
انگار قلويِ ايشان است و خود زادنش را گواه بوده اند . تنها احمقان و
ناآگاهان مي توانند - با چنان قطعيتي- سخن به گويند .
فيلسوفان و متكلمانِ ايراني ، هنگامي كه پرده هاي
آويخته را ديده اند ، در رسيدن و دريدنِ آن ها كوشش كرده اند و به هنگام -
نيز- برآشفته از غوغاي عوام و نادرستي ها ، روي پوشيده اند . خوشا آن كه
كلامي از ايشان شنيده باشد . اما چه بسياري از آن ها كه در همان گام هاي
نخست و ميانه ، كوري و ناتواني خويش را ، در زنگار كلماتِ فريبنده نهفته اند
و همواره ناداني خود را ، در هياهوي پيروان و دشنه هاي تعصب ، پنهان ساخته
اند . كوچكي هم ايشان بود كه انسان را ، به « رَحم » برانگيخت .
در شگفتم از آن كه : چگونه اهلِ سخن از خداي خويش
مي خواهند ، تا آبرويِ ايشان را حفظ كند ؟ و مردمان نيز ، براين دعا آمين
مي گويند . آيا لحظه اي نمي انديشند كه اين دعا ، بهترين گواه بر
دو شخصيتي بودن ايشان ، پليدي باطن و فريبنده گي ظاهر و درخواست شركتِ
خداوند در مكر و ظاهر آرايي و عدم افشاي زشتي هاي دروني و شخصيتي ايشان
است ؟
زيستن با دو شخصيت ـ يا چند تا ؟ـ تنها بايسته ي آدمك
هاي كوچك و زبون - يا مستأصل- است .
آدمك ها زشتي و پليدي را حيواني مي پندارند و نيكي
را روح خدا در كالبدِ آدمي مي نامند . اما من هيچ حيواني را نيافته
ام كه بتواند چيزي را ، در خويش بيآرايد و پنهان سازد و اين تنها آدميانند
كه از روح خدا كمك مي گيرند ، تا زشتي و عفونتِ خويش را پنهان
سازند .
حيوان با « غرايزِ » خويش مي زِيد ، اما آدمك ها از «
غرايزِ » خود شرم دارند و همواره آن ها را ، در لايه هايي از نيرنگ و ريا
مي آرايند . گويا از زيستنِ خويش شرمگين و پشيمانند...
زندگي با « غريزه » گناهي است نابخشودني بر « انسان »
و چنين آدمياني ، بايد كه برخويشتن به گريند ...
گيتي را زندان دانستن- يا زندان ساختن - بايسته ي مرگ
انديشانِ شب روي است كه از زندگي و
انسان انتقام مي طلبند . و چه خوش فرموده است :
اما اين كه او از ساخته هاي خويش انتقام مي گيرد ، گناهي به ضدِ « خوش
ذوقي » است .
(نيچه)
مي گويند :
" خداوند بهترينِ مكر كنندگان است " اما قادرِ مطلق را ، چه نيازي
به مكر است ؟ و مگر اراده يِ او را عينِ فعل نمي دانيد ؟ آن كه چون مي گويد
: بشو مي شود ، چگونه دام مي گسترد ؟ آيا هنگامِ آن نرسيده است كه واژه
ها را دوباره معنا كنيم ؟ ؟
ميراثِ گذشته گان ناداني و فريب است . دانايان را در
اين مرزبوم اندك و تنها - يا بر دار - توان ديد .
آن كه بي مستي،ادعاي خدا كند : مست است يا دروغ
گو ، يا كه از خدا هيچ نمي داند ...
ميوه ي "
جاودانه گي "و شناختِ هستي كه انسان را به
جرم خوردن از آن ، گناه كارِ ابدي دانسته و از بهشتِ خويش اخراج مي كنند ،
اكنون در برابر آدمي رخ نموده است ... و خوشا معرفت هاي ربوده شده از
خدايان . خوشا زندگي . خوشا انسان . فراخناي انديشه بر انسان مبارك
باد ...
هيچ حقيقت واحدي جز زندگي زميني انسان وجود ندارد .
منِ انديشه گر ، ضرورتِ فرداست
ستم تباه كننده ي هستي است .
چرا بودن ، در فردا بودن است .
هميشه زيباترين تجربه هاي امروز ، فردا را ساخته اند .
خويشتن را
تقدير فردا بشناسيد تا در امروز
زندگي كنيد .
زندگي كردن در امروز ، درك فرداست .
خود انديشي ، آفريننده گي است .
بخشنده گي ، غرور بودن است .
با خود زيستن ، آموختن بي نيازي و آفريدنِ خويش است
.
انكار و ترديد ، بزرگ ترين آفريننده گي هاست .
خانواده و زناشويي ، يادگار ادوار كودكي و نادانيِ آدميان
پيشين است ولي « عشق » پديده ي آگاهي و شناخت و حاصل دوست داشتن ، خواستن و
شاد بودنِ بالغان و فرهيخته گان است . عشق زندگي مي سازد و بي كراني ها را مي
طلبد ، اما خانواده و زناشويي حاصلي از نفرت ، تجاوز ، اجبار و عادت را در پي
خواهد داشت و كودكاني بيمار و ناتوان را ، به ميراث خواهد گذاشت . در عشق چيزي
از جنون است و در زناشويي معنايي از سكون .
واژه ها تا چه هنگام معناي خويش را بر نخواهند تافت ؟
و كلمات كي پرده خواهند افكند ؟
آن كه نمي تواند در تنهائي با خويش باشد ، محكوم به مرگ
است .
شناختن زيبايي ، اجبار هستي است .
ديشب جنازه ي اندرز را به گورستان مي بردم .
اشتران مي گريستند و گورهايِ منتظر فرياد مي كردند . هنـگامي كـه پوستين
كهنه ي پدران خويش را به خاك مي سپردم ، تنها هم ايشان را ازخانه
ساختن در هجوم سيل و توفان - بر گسل هاي آشكار- سرزنش مي كردم . فردايِ آن
شب ، برادران و خواهرانم با اكثريت قاطع ، به برج سازي در باغچه هاي خانه ي
پدري رأي دادند . اكنون استخوان هاي لهيده ام - از عفونت گنداب ها - تمامي
زندگي هاي نهاده را مي گريد .
تعريف هايِ جـزمـي و ايستـا از « آفرينش » همواره محكوم به
نزديك ترين و قطعي ترين مرگ ها هستند .
انساني كه مرزها را مي شكند ايستايي را بر نمي تابد
و توانِ كشف و شناخت زيبايي را دارد و چنين است كه همواره در حال شدن و
بودن و دريافتن و گذشتن ، هيچ جزم و يقين ابدي را بر نخواهد تافت .
هيچ گاه « آفريدن » به معناي شناختِ « آفرينش » نبوده
است . اما همواره كساني لذت آفريننده گي را مي چشند كه اصالت « زندگي » را
، دريافته باشند .
شناخت زندگي و انسان اجبار و
ضرورتِ زيستن در اكنون است .
كسي كه به بيداد تن مي دهد ، خود زندگي را انكار
كرده است .
شناختن هستي و انسان ، تنها روش ممكن براي زندگيِ
كاميابِ انساني ، اما هرگز الزامِ همگاني نيست .
همواره جعلي ترين و خطرناك ترين تعريف ها از «
آفرينش » و انسان ، جزمي ترينِ آن ها بوده اند و هستند .
كسي كه مي گويد : " اين و نه هيچ چيز ديگر " بزرگ
ترين مانع رشد بوده و نارواترين و فريب آميزترين نگاه ها را - تنها با هدف
حاكميت بر ديگران - ارائه خواهد كرد .
تا انسان و زندگي وجود دارد ، هيچ شناخت و تعريفي از
هستي نمي تواند « كلام آخر » باشد ـ و دقيقا به همين دليل ـ هيچ شناختي نمي
تواند و نبايد ادعاي جاودانگي داشته باشد . اين است كه هر گونه "جزم انديشي
"محكوم به ايستايي و بطلان بوده وآبشخوري جز فريب و سلطه و ناداني ندارد .
براي هميشه بودن ، شايسته تر و گريز ناپذيرتر از
تعريفي سازنده ، ويران گر ، خود انكار و خود آفرين و همواره در حالِ
دگرگوني وجود ندارد .
كساني كه بتوانند زندگي و انسان را براساس شناختي
خود باور و خود انكار تعريف كنند و لحظه هايِ در حال گرديدن و شدن را در آن
بشناسند ، همواره آفريننده ترين انسان ها هستند .
هرچه به اوج نزديكتر شويم ، حضيض را بهترخواهيم ديد
. اما برايِ بهتر ديدن بايستي همواره چشماني نافذ ، نگاهي شكافنده و شكوفا
داشت و قدرت خلق و انكار هر فضيلتي را آموخت و تجربه كرد .
آن چه خود را تنها روايتِ آفرينش و سخنِ آخر مي داند
و برايِ انسان ها « نيك و بد » را تعريف و تعيين مي كند ، نوع و ريشه اي از
نيرنگ را در خويش پرورده و هم - درآغاز- دانائي و خِرد را ، بر مسلخ «
غريزه » قربان خواهد كرد .
هيچ گاه و هرگز هيچ حقيقتِ منحصري وجود نداشته و
نمي تواند وجود داشته باشد ، زيرا همواره حقيقت ها هستند و زيبائي و
زيبايان ، كه پي در پي به انكارِ خويش و آفريدن و تعريفِ روايت هايِ تازه و
ديگرگون - از هستي - برمي خيزند .
كثرت و گوناگوني و دگرگوني ، شدن و بودن و آفريدن
، همواره بستر گريزناپذيرِ آفرينش و زندگي است .
زيبايي درآفرينندگي است كه معنا و تعريف مي شود و
خلاقيت همواره نياز هستي و استمرارِ زندگي بوده است ، پيش از آن كه هيچ
خدايي برآن فرمان راند .
بگوئيد نيستم ، تا باشيد .
هنگامي كه بتوانيم « تنها » زندگي كنيم « آفريدن »
را خواهيم آموخت .
بگذاريد كودكان سخن به گويند ، خواهيد ديد كه مامِ
طبيعت ـ اين زيبايِِ فريبنده و خشمگين ـ از شما مي گويد ...
اخلاق نابودي است كه بودن را مي آموزد . اما تا
نباشي چگونه مي تواني بودن را ـ حتا با قدرت بر انهدام زندگي ـ بيازمايي؟
چگونه ؟
تا از همه چيز در نگذريم ، هيچ به كف نخواهيم آورد .
اما چون از خويش تن گذشتيم ، در لحظه خواهيم زاد .
ستم گري تنها آن نيست كه ديگران را قرباني كنيم .
بيداد آن است كه انسان « خويش » را رها كند و به ناروائي تن بسپارد .
برايِ دادگري ، هميشه بايد از بيداد گذشت .
بي شناختِ هستي و انسان ، چگونه مي توان آن را
تعريف و نقد كرد ؟؟ اما شناخت زندگي همواره الزام و ضرورت همگاني نبوده و
نخواهد بود .
بسياري از فيلسوفان و فرهيخته گان ، ياوه هاي بسيار
گفته اند ، اما همواره براي درگذشتن از ياوه هاي بسيار ، در آغاز بايد
روايات و تجربه هاي گوناگون را شناخت ، تا قادر به نقد و داوري آن ها گرديد
... بنابر اين گردونه يِ دريافت هايي كه هر روز خود را انكار مي كنند و
همواره درحال دگرگوني و حركت و تازه گي هستند ، گريزناپذيرترين پديده ي
حيات انساني ـ و نه غريزي ـ است ...
امروزه هنگامي كه انديشه ها و افسانه هايِ اهلِ باور را مي خوانم و در آن تامل مي كنم ، در شگفت مي شوم كه چگونه روزي همين افسانه هايِ گاه يا بيشتر زشت و مصنوعي و تقلبي و كپي برابرِ اصل را ، مي خوانديم و به آن دل مي داديم و آن قصه ها را باور مي كرديم ؟ چگونه است كه بزرگان ما نيز چيزي از حقيقتِ خويش و جهان را درك نكرده بودند ؟
چه عمقِ جهل و ناد اني و بيماري بايد جامعه اي را فرا گرفته باشد كه قرن ها و نسل ها مردماني با ادعاي ِ فرهيخته گي ، خود و جامعه و جهان را توجيه كنند و گول به زنند و گول بخورند ؟ آخر چگونه ممكن است ، هزاران سال بگذرد و دانشمندان و فيلسوفانِ قوم و ملتي نتوانند " حقيقت " را دريابند ؟ يا اگر تك آدم هايي چيزي را دريافته اند ، نتوانند – يا اجازه نداشته باشند - آن را برايِ ديگراني كه تحتِ حاكميتِ فكري و فرهنگيِ ايشان قرار دارند ، بيان كنند و توضيح دهند ؟
همواره بر پهن دشتي كه از آنِ گوناگوني ها و بزرگي
هاست ، درود مي فرستم .
هنگامي كه در كودكي از روستايِ پدرانم - به بهايِ
بي خانماني و رنجي دراز - مي گريختم ، هرگز گمان نمي بردم كه كوچكيِ دامنه
يِ زندگي و نگاه ، چگونه فضيلت هايِ انساني را ، در خويش دفن مي سازد و خود
به جعل فضيلتِ توجيه گري هم چون « قناعت » بر مي خيزد .
چگونه است كه شادكاميِ امروز را انكار و دريغ مي
كنيم ، اما هم آن را وعده به فرد ا مي دهيم ؟
انسان تنهاست و « تنها » خواهد ماند ، مگر آن كه
عشق را بشناسد و خويش تن را بيابد .
نگاهي كه اكثريت را محكوم و عوام و پيرو مي خواهد ،
هرگز نمي تواند آزادي و آگاهي را برتابد و همواره با نيرنگ و دروغ آميخته
خواهد ماند .
آيا انسان را هم زادي است ؟ پس چگونه تنهايي و
ناتواني خويش را ، خداوندي بر مي آورد « يگانه » چون خويش و تهي از ناتواني
و همانندي و مرگ ؟
هنگامي كه بزرگ ترين « بت » ها مي شكنند ، چه زود به
كوچكي و پوچيِ تمامي پديده ها و ساختارهايِ فرودست پي مي بريم ، گويا هرگز
هيچ بت و برگزيده اي و هيچ بند و كراني ، وجود نداشته است .
