پس از گذشتِ سال ها از يازده سپتامبر و انفجارِ برج های دوقلو که به حمله ی امريکا و متحدينش به افغانستان و عراق منجر شد - جنگی که معلوم نيست : که با که و چه با چه می جنگد ؟ و هزاران کشته و زخمی و بی خانمان را سبب گرديده است و ...- اکنون به نقطه ی عطف و سرنوشت سازِ خويش نزديک می شود . پس از 11 سپتامبر که حمله و اشغالِ افغانستان ، به دست آويز حضور و حاکميتِ طالبان و حمايت علنی آن از" القاعده " را درپی داشت و به حکومت ملاعمر و بن لادن پايان داد ، اين گروه تروريستیِ سنی مذهب ، به فعاليتِ زير زمينی و پراکنده در سرزمين های اسلامی – به ويژه افغانستان و عراق و مصر و پاکستان – ناچار گرديد . موضوع عراق پاک با افغانستان متفاوت بود و نتيجه هم اين شد که شيعيان و کردان اين کشور با 60% جمعيت ، جای 40% سنی مذهبان حاکم را گرفتند و امريکا و متحدينش ، حقوق بشر و تأسيس نهادهای مدنی را شعار خويش ساختند و حضور فيزيکی خود را در منطقه ی خاورميانه با مرکزيتِ عراق تثبيت کردند . اکنون که بالغ بر سه سال از حمله ی نخستين گذشته ، دولت عراق در حالی شکل گرفته است که يک پارچه گی آن مخدوش نگرديده و نماينده ی اقليتی از سنی مذهبانِ تکريتی و بعثی ، جای خود را به اکثريتی 60 درصدی از شيعيان و کردان داده اند ... و اما در همين حال اهدافِ جنگ در عراق نيز نسبت به 11 سپتامبر کاملا تغيير يافته و به ويژه موضوع " ايران " صورت قضيه را عوض کرده ، يا در حال تغيير دادن است . بزرگ ترين تفاوت مسأله ی ايران با افغانستان و عراق ، در اين است که : در اين دو کشور کسانی قدرت سياسی را در دست داشتند که وجودشان حمله ی متحدين را توجيه می کرد و آن ها هم از همان آغاز با قصدِ آشکارِ سرنگونی رژيم طالبان و صدام حسين به صحنه آمدند . اما حتا امريکا هنوز علنا مشروعيتِ جمهوری اسلامی را زير سوال نبرده و اروپا و آسيا نيز که به آشکار از قراردادهای نجومی خويش نمايندگی کرده اند و - به باورِ من هنوز هم - می کنند و اصولا من مبارزه را بينِ جهان و انديشه یِ امروزينِ بشر ، با جهانِ کهنه و پوسيده یِ پير استعمارگران و دلالانِ دنيایِ کهن می بينم و شفافیت های بیش از این را انتظار دارم ... انفجارِ مرکز تجارت جهانی و وجود سلاح های هسته ای در عراق ، بهانه و انگيزه ای بود که به حمله ی مستقيم و اشغال افغانستان و عراق ، مشروعيتِ جهانی می بخشيد و بخشيد و متحدين – چنان که خود گفتند – به عنوان سربازان و ارتش هایِ آزادی بخش وارد اين کشورها شدند . يعنی اين که انگيزه های داخلی و خارجی – هردو – در سقوطِ طالبان و صدام ، به اتفاقِ نظر دست يافته بودند . اما اکنون : اجرای سياست های کلان غرب در منطقه ی خاورميانه و صلح اعراب و اسرائيل ، پس از بالغ بر نيم قرن جنگ و کشتار که در پيشانی اهدافِ متحدين قرار داشته و دارد ، به درازا کشيدنِ زمان اشغال عراق و منافع 40% جمعيت سنی مذهبان آن کشور ، گذشتِ چهار سال از آغاز حمله ای که شليکش را بن لادن در انفجار برج های دوقلو پايه نهاد و سرانجام به قدرت رسيدن حماس در فلسطين و تحولی که در آرايش نيروهایِ درگير در منطقه به وجود آمده است ، موضوع جنگ را از سقوطِ چند ديکتاتور ، به ابعاد ديگری تغيير داده و جنگ های پيش گيرانه با هدفِ استقرار صلح و آشتی ، به جنگ هایِ اعلام نشده ی ديگری تبديل شده است . و اما عامل بزرگی که شکل جنگ های پيش گيرانه و آزادی بخش را در حال تغيير دادن است و در صورتِ درگير شدنِ آن کل موضوع دگرگون خواهد گرديد " مسأله ی ايران " و سازگاری يا عدم سازگاری اين کشور با سياستهایِ جهانی در منطقه است . ايران گرچه در 27 سال گذشته و به ويژه پس از اشغال سفارت امريکا در 13 آبان 1358 همواره با تحريم های امريکا روبرو بوده است ، اما اروپا و آسيا – در همين زمان وتا کنون - معاملات و قراردادهای پر رونقی با جمهوری اسلامی داشته اند و به هر حال متحدين از هم آغاز هم ، هرگز براندازی رژيم ايران را مد نظر نداشته اند و- به ويژه اروپائيان – همواره اصرار بر سازگاری " جمهوری اسلامی " با نظم موجود جهانی و سياست هایِ کلانِ طراحی شده برای منطقه ی خاورميانه داشته و هيچ گاه تا کنون از سقوط و براندازیِ رژيم حاکم بر ايران و حمله ی نظامی سخن نگفته اند . حتا امريکا که از هم آغاز تأسيس جمهوری اسلامی ، با آن مشکل داشته و سردمدارِ تحريم های گوناگون عليه اين کشور بوده است ، بازهم در اين مقطع کمتر از حذفِ فيزيکی جمهوری اسلامی – دستِ کم به آشکار – سخن می گويد و نگفته و هرگز آن را نخواسته و اعلام نکرده است . ( حالا بگذريم از تهديدهایِ تاکتيکیِ غلاظ و شدادِ اخير که بيشتر ماهيت سياسی و ابزاری دارد ) . اما گذشت چهار سال از 11 سپتامبر و ناکام ماندن غرب در کليدی ترين سياستی که انگيزه ی " جنگِ پيش گيرانه " بوده است - يعنی صلح اعراب و اسرائيل و تحقق نقشه ی راه – مبارزه با تروريسم را حساسيتی خاص بخشيده و روابط ايران با حماس و حزب الله و ديگر گروه هائی که عملا در ليستِ جريان هایِ تروريستی قرار دارند ، دو دسته گیِ آشکار در بين نيروهایِ فلسطينی و سخن گفتن از همه پرسیِ پيش روئی که اسرائيل از پيش آن را بگونه ای خيمه شب بازی تعبير کرده است و مشتعل شدنِ روزافزونِ جنگ در مناطقِ فلسطينی و عواملِ بسياری از اين دست ، سازگاری ايران را با سياستهای جهانی ، ضروری تر ساخته و به صورتِ حياتی ترين و بزرگ ترين چالشِ پيش روی متحدين در آورده است . مجموعه ی عوامل و اسبابِ ياد شده ، سبب گرديده است که موضوع ايران از حساسيتی ويژه برخوردار گرديده و پس از تجربه هائی که در افغانستان و عراق به دست آمده است ، ارزش همراهی و همکاری – و ضمنا نقشِ جمهوری اسلامی در اين ميان – را آشکارتر و برجسته تر ساخته و متحدين غربی را به حل جدیِ معضل ايران واداشته و اين ضرورت را به جائی رسانده است که ايالات متحده ، طرح حمله ی نظامی و حتا سقوط جمهوری اسلامی را - در صورتِ عدم سازگاری با سياست های اعلام شده ی جهانی - در دستور کار قرار می دهد ، يعنی اين که : چه به جنگ و چه به صلح ، بايد وضع ايران يک رويه شود و انگار که - اگر نه تمامیِ متحدين غربی - به هر حال بسياری از ايشان ، اکنون دريافته اند که ايران – علی رغمِ تمامیِ ادعاها و شعارها - محورِ اصلیِ فعاليت هایِ گروه هایِ به اصطلاح مبارز و از نظر امريکا تروريست بوده و می باشد . به همين دليل هم همکاری و همراهیِ جمهوریِ اسلامی در جهتِ سياست هایِ اعلام شده ی جهانی – به ويژه مبارزه با تروريسم و تحقق صلح و آرامش در منطقه ی خاورميانه - ضرورتی است که نمی توان آن را ناديده گرفت . اين وضعيت سرانجام صورتِ مسأله را تغيير داده و آرايش تازه ای را در جبهه ی جهانی ايجاد کرده و اما و اگرهائی را پديد آورده است ... در چنين شرايطی است که فرصتی بی بديل و بی رقيب - برای ايران - فراهم آمده است تا نقش خويش را ، در جهانی از آن صلح وکاميابی و در راستای منافع ملی کشور و مردم ايران ، ايفا نمايد و پس از سال ها تحريم و محروميت ، جايگاه بزرگ و شايسته ای را که حق اوست ، به چنگ آورد و از آن صيانت کند . و اما از سویِ ديگر به قدرت رسيدن " حماس " و زير سوال رفتن کمک های غرب و اعلامِ همه پرسی در فلسطين و درگير شدنِ فزاينده یِ متحدين غربی ، فرصتی را نيز برای گروه های به اصطلاح " جهادی القاعده " و اصحاب ملاعمر و بن لادن پديد آورده است ، تا علی رغمِ کشته شدنِ مردِ شماره یِ دویِ القاعده " ابومصعب الزرقاوی " بی درنگ جانشينِ ناشناسی برایِ وی انتخاب و به سامان دادنِ نيروهای خويش و اعلام " جنگِ تمدن ها " و دعوت از مسلمين ، برای پيوستن به مبارزه ای دراز مدت ، در جبهه های متحرک و نامعلومی به وسعت جهان فراهم آورده و " نهضتِ صليبی " را اعلام کرده ، با تاکتيک ها و استراتژی هایِ تازه ، پا به ميدان گذارند . اشغال بخش اعظمی از حاکميتِ کنونی عراق توسط روحانيون شيعه و به قدرت رسيدن حماس که جمهوری اسلامی را پدرِ فکری خويش می داند و نيرو و تأثير گذاری شيعه – به مرکزيتِ ايران - در لبنان و سوريه و عراق و فلسطين و افغانستان و پاکستان ، دو اهرمی هستند که متحدين غربی را از برداشتن گام مصيبت بار به سوی جنگ و قراردادن جمهوری اسلامی و به تبع آن نيروهایِ استشهادیِ شيعه را ، در کنارِ نيروهای جهادی اهل سنت ، بر حذر می دارد و هشدار می دهد . اما از آن جا که اصل موضوع صلح و آرامش - به ويژه در منطقه ی خاورميانه - است و اصولا دورانِ جنگ و کشتار به سر آمده و منافعِ تمامیِ خلق های جهان و نيز حاکميت هایِ موجود ، تنها در جهانی از آن صلح و آزادی تأمين خواهد گرديد ، آشکار است که در اين فضا - اگر ايران در کنارِ جهان باشد - مسأله ی صلح در خاورميانه ، به بهترين صورتِ ممکن به انجام خواهد رسيد و با کمترين هزينه ، بيشترين حاصل را به دست خواهد داد . اين نکته متحدين غربی را در جايگاهی قرار داده است که ضرورت و اولويتِ حلِ مسأله ی ايران را ، به منظور تأمين صلح خاورميانه دريافته و همگی اعم از اروپا و امريکا - و با طرحِ اخيرِ 5 + 1 حتا چين و روسيه – در يافتنِ راه حلی جدی و اساسی برایِ موضوع ايران ، متفق القول و يک صدا گردند . تفاوت در اين است که چين و روسيه ( با تحريکِ پشتِ پرده یِ بعضی از کهنه سياستمدارانِ اروپائی و امريکائی ) هنوز – چون گذشته – نگرانِ منافعِ نجومی و قراردادهائی هستند که با جمهوری اسلامی دارند و می کوشند آن منافع و روابط را حتی الامکان حفظ کنند ، لذا تاکنون حتا به تحريمِ ايران – چه رسد به حمله یِ نظامی – رویِ خوش نشان نداده اند ، اما امريکا و اسرائيل تا آن جا پيش می روند و رفته اند که از جنگ و حمله ی نظامی نيز پروائی نداشته باشند و آماده اند که حتا با حذف فيزيکیِ جمهوری اسلامی – در صورتی که مذاکره و روش های ديپلماتيک جواب ندهد – اين موضوع را سرانجام و يک بار برایِ هميشه حل کنند و آن را در دستورِ کارِ جدیِ جامعه یِ ملل قرار دهند . و چنين است که شرايط حاضر از يک سو فرصتی بی بديل برای ايران فراهم آورده و از سویِ ديگر ...
اميد که در این میان حقوق بشر و منافع ملیون ها ایرانی - دوباره و چند باره - فدایِ منافع و مصالحِ اقلیت هایِ فاسد در ايران و جهانِ کهنه استعمارگران سنتی قرار نگیرد و در هیاهو و دلقک بازار ِ مسأله ی هسته ای دفن نشود ، امید ... و دیگر همین و التمام .
# posted by محمدرضا زجاجی @ ۴:۵۷ بعدازظهر 0 comments
دولت ها جز به منظور و در مسير از بين بردن خويش و ايجاد آگاهي و اخلاقِ خودگردانيِ عمومي در آحاد مردم ، مشروعيت حضور ندارند و جامعه يِ برتر انساني ، مجموعه ي آگاه و شادكام و خودگرداني است كه بي نياز از هر پاداش و مجازاتي، بينِ كاميابي خود و ديگران جمع كرده و آگاهانه و فطرتا، به نيكي ها وفادار و پاي بند باشد .
ناداني تنها و بزرگ ترين ميراثِ گذشته گاني است که همواره خود را روايتِ منحصر هستي مي شمردند .
" دانائي " زيستن در نشئه ي وصف ناپذيري است که غرور بودن و آفريدن و " بي نيازي " را مي آموزد و هر آن چه « رنج » را به هيچ مي شمرد .
آن كه از حجاب در نگذشته زيبايي را نشناخته است .
درود بر هنگامه اي كه پرده ها فرو افتند . رنگ و بوي زشتي را ، چگونه روي
به گردانيم ؟
بزرگي را كه مي گفت : « درد انسان متعالي ، تنهايي
و عشق است » گفتم : آن كه در عشق ناتوان باشد ، محكوم و بايسته ي
تنهايي است .
عشق ورزيدن ، آزادي ِ دو تن در خواستن و دوست
داشتنِ يكديگر ، نخستين اصلِ شاد زيستن است و زندگي هيچ اصالتي- جز
خويش- را بر نمي تابد .
بت پرستيدن و بت شكستن و بت ساختن و بت شدن و خود
شكستن ، تمام « بت » است و بت سازي ... چه آسوده و زيباست آن كه آفرينش را
، چنان كه هست مي بيند و در مي يابد و چندان تواناست كه از هر بتي بي نياز
است . تنها انسان ناتوان ، توانايي را بتِ خويش مي سازد . انسانِ
توانا كمبودي نمي بيند و نمي شناسد . او هر چه را بخواهد به دست مي آورد و
بر هرچه بينديشد تواناست و نيازي به تكيه گاه ندارد . تنها پيران و
بيمارانِ ناتوان هستند كه به ديوارها تكيه مي كنند .
آرزو ، اميد و آينده ، واژه گانِ مجعولِ ناتواني است
. هنگامي كه ناكاميِ خويش را ، فردايي مي سازيم ، هم امروز را نهاده ايم .
اگر درلحظه زندگي كنيم ، چيزي را فرو نگذاشته و همواره خواهيم زيست .
آن چه به شمار مي آيد تنها حال است و تاريخ
ابزار و دانشِ مورخ - و نه ظرفِ زندگي- است . « زندگي » ظــرفِ اكنون است
، و آينده وجود ندارد . آن چه قابلِ لمس و شهود است ، لحظه هايند و اكنون
نه گذشته و نه فردا .
هنگامي كه پرده ها هم چنان فرو افتاده و ديده ها بسته
است ، چشمان و زبان هاي گشاده ، كدامين نگاه و مخاطب را خواهند يافت ؟
خفته گان و مرده گان ازجنسِ سخن نيستند .
آن كه به انتظارِ نيكي منفعل مي نشيند ، تنها -
آن را - انكار مي كند . درحالي كه كمالِ مطلوب ، انكار نيكي و جست و جوي
ِزيبايي است . انكار همواره راهي به جست و جو و تصديق رها ساختنِ موضوع
و چشم بستن برحقيقت است . آدمي چيزي را باور مي كند كه از اثباتِ آن نا
توان باشد . آگاهي و فهم ، از مقوله ي تفسير و تبيين و تحليل است و با
واژه و انديشه سر و كار دارد . اما باور ازمقوله ي تقليد و پذيرش
و ناداني است .
سخن گفتن از روشنايي درتاريكي و سياهيِ شب ، گام زدن
درخواب است و چيزي از جنسِ كابوس .
حقيقت از جنسِ فهم و شناخت و از بيان و واژه بي نياز
است . آن حقيقتي كه نيازمند توضيح و اثبات و توجيه باشد ، چيزي ازجنسِ
تاريكي به همراه دارد و همواره مكرانديش و توجيه گر ، باقي خواهد ماند .
انسان تنها حقيقتِ موجود و تنها تحليل گر هستي است و اگر روزي آزاد زيسته
و آزادي را شناخته است ، دوباره نيز آزاد خواهد زيست و آزاد خواهد بود
. ( حتا اگر ناچار شود دوباره به جنگل باز گردد ) .
کسي که نتواند انسان و خِرد را باور کند ، شايسته ي زندگي – به ويژه در فردا و فرداها – نخواهد بود .
هنگامي كه پرده ها فرو افتند ، به ناگاه درخواهيم
يافت كه تمام در بندِ شكل و پوسته بوده ايم ، نه مغز و محتوا .
با همان شتابي كه روز بر شب چيره مي شود ، به ناگاه
درخواهيم يافت كه « هيچ » نبوده ايم ، غَره به تاريكي و نعره زنان در سياهي
.
عارفان و صوفيانِ ما ، بيش از آن كه بيان كننده ي رمز
گون حقيقت باشند ، خود حجابِ آن بوده اند .
بندگي و زنجيري كه ناداني بر دست و پايِ انسان مي
گذارد ، در همان حالي كه به سستي پوسيده ترين نخ ها ست ، ستبرترين و محكم
ترين و ديرپاترين زنجيرهاي پولادين را ، برشخصيتِِ « انسان » استوار مي
سازد و جز به بهاي نيستي و مرگ گسسته نمي شود و بر نمي خيزد .
اگر به معناي واژه ها - در امروزِ جامعه - نگاهي با
تأمل داشته باشيم ، به خوبي و به زودي در خواهيم يافت كه چه تحولي در حالِ
وقوع است . هر كسي كه اهل تأمل و دقت و قادر به تحليل باشد ، به خوبي تهي
شدنِ واژگانِ فارسي را ، از معنايِ معهود و مرسوم و منظورِ خويش- در اكنونِ
جامعه - در خواهد يافت و به پوچي الفاظي كه بام تا شام ، موردِ استفاده ي«
خاص » و « عام » است ، خواهد خنديد .
آن چه از آسمان مي آيد زميني است و هر زميني ،
حاصلِ خويش را بَر مي دهد . خوشا سرزمين هاي سر سبز ، بارور و شكوفا . خوشا
بي كراني ها ، بزرگي ها و بلنداي نگاهِ فرزانه گان و خوشا « انسان » و
زندگي زميني او .
آدميان چگونه مي توانند راجع به چيزي كه هرگز نديده ،
لمس نكرده و آن را نشناخته اند ، اين گونه با قطع و يقين سخن به گويند ؟
انگار قلويِ ايشان است و خود زادنش را گواه بوده اند . تنها احمقان و
ناآگاهان مي توانند - با چنان قطعيتي- سخن به گويند .
فيلسوفان و متكلمانِ ايراني ، هنگامي كه پرده هاي
آويخته را ديده اند ، در رسيدن و دريدنِ آن ها كوشش كرده اند و به هنگام -
نيز- برآشفته از غوغاي عوام و نادرستي ها ، روي پوشيده اند . خوشا آن كه
كلامي از ايشان شنيده باشد . اما چه بسياري از آن ها كه در همان گام هاي
نخست و ميانه ، كوري و ناتواني خويش را ، در زنگار كلماتِ فريبنده نهفته اند
و همواره ناداني خود را ، در هياهوي پيروان و دشنه هاي تعصب ، پنهان ساخته
اند . كوچكي هم ايشان بود كه انسان را ، به « رَحم » برانگيخت .
در شگفتم از آن كه : چگونه اهلِ سخن از خداي خويش
مي خواهند ، تا آبرويِ ايشان را حفظ كند ؟ و مردمان نيز ، براين دعا آمين
مي گويند . آيا لحظه اي نمي انديشند كه اين دعا ، بهترين گواه بر
دو شخصيتي بودن ايشان ، پليدي باطن و فريبنده گي ظاهر و درخواست شركتِ
خداوند در مكر و ظاهر آرايي و عدم افشاي زشتي هاي دروني و شخصيتي ايشان
است ؟
زيستن با دو شخصيت ـ يا چند تا ؟ـ تنها بايسته ي آدمك
هاي كوچك و زبون - يا مستأصل- است .
آدمك ها زشتي و پليدي را حيواني مي پندارند و نيكي
را روح خدا در كالبدِ آدمي مي نامند . اما من هيچ حيواني را نيافته
ام كه بتواند چيزي را ، در خويش بيآرايد و پنهان سازد و اين تنها آدميانند
كه از روح خدا كمك مي گيرند ، تا زشتي و عفونتِ خويش را پنهان
سازند .
حيوان با « غرايزِ » خويش مي زِيد ، اما آدمك ها از «
غرايزِ » خود شرم دارند و همواره آن ها را ، در لايه هايي از نيرنگ و ريا
مي آرايند . گويا از زيستنِ خويش شرمگين و پشيمانند...
زندگي با « غريزه » گناهي است نابخشودني بر « انسان »
و چنين آدمياني ، بايد كه برخويشتن به گريند ...
گيتي را زندان دانستن- يا زندان ساختن - بايسته ي مرگ
انديشانِ شب روي است كه از زندگي و
انسان انتقام مي طلبند . و چه خوش فرموده است :
اما اين كه او از ساخته هاي خويش انتقام مي گيرد ، گناهي به ضدِ « خوش
ذوقي » است .
(نيچه)
مي گويند :
" خداوند بهترينِ مكر كنندگان است " اما قادرِ مطلق را ، چه نيازي
به مكر است ؟ و مگر اراده يِ او را عينِ فعل نمي دانيد ؟ آن كه چون مي گويد
: بشو مي شود ، چگونه دام مي گسترد ؟ آيا هنگامِ آن نرسيده است كه واژه
ها را دوباره معنا كنيم ؟ ؟
ميراثِ گذشته گان ناداني و فريب است . دانايان را در
اين مرزبوم اندك و تنها - يا بر دار - توان ديد .
آن كه بي مستي،ادعاي خدا كند : مست است يا دروغ
گو ، يا كه از خدا هيچ نمي داند ...
ميوه ي "
جاودانه گي "و شناختِ هستي كه انسان را به
جرم خوردن از آن ، گناه كارِ ابدي دانسته و از بهشتِ خويش اخراج مي كنند ،
اكنون در برابر آدمي رخ نموده است ... و خوشا معرفت هاي ربوده شده از
خدايان . خوشا زندگي . خوشا انسان . فراخناي انديشه بر انسان مبارك
باد ...
هيچ حقيقت واحدي جز زندگي زميني انسان وجود ندارد .
منِ انديشه گر ، ضرورتِ فرداست
ستم تباه كننده ي هستي است .
چرا بودن ، در فردا بودن است .
هميشه زيباترين تجربه هاي امروز ، فردا را ساخته اند .
خويشتن را
تقدير فردا بشناسيد تا در امروز
زندگي كنيد .
زندگي كردن در امروز ، درك فرداست .
خود انديشي ، آفريننده گي است .
بخشنده گي ، غرور بودن است .
با خود زيستن ، آموختن بي نيازي و آفريدنِ خويش است
.
انكار و ترديد ، بزرگ ترين آفريننده گي هاست .
خانواده و زناشويي ، يادگار ادوار كودكي و نادانيِ آدميان
پيشين است ولي « عشق » پديده ي آگاهي و شناخت و حاصل دوست داشتن ، خواستن و
شاد بودنِ بالغان و فرهيخته گان است . عشق زندگي مي سازد و بي كراني ها را مي
طلبد ، اما خانواده و زناشويي حاصلي از نفرت ، تجاوز ، اجبار و عادت را در پي
خواهد داشت و كودكاني بيمار و ناتوان را ، به ميراث خواهد گذاشت . در عشق چيزي
از جنون است و در زناشويي معنايي از سكون .
واژه ها تا چه هنگام معناي خويش را بر نخواهند تافت ؟
و كلمات كي پرده خواهند افكند ؟
آن كه نمي تواند در تنهائي با خويش باشد ، محكوم به مرگ
است .
شناختن زيبايي ، اجبار هستي است .
ديشب جنازه ي اندرز را به گورستان مي بردم .
اشتران مي گريستند و گورهايِ منتظر فرياد مي كردند . هنـگامي كـه پوستين
كهنه ي پدران خويش را به خاك مي سپردم ، تنها هم ايشان را ازخانه
ساختن در هجوم سيل و توفان - بر گسل هاي آشكار- سرزنش مي كردم . فردايِ آن
شب ، برادران و خواهرانم با اكثريت قاطع ، به برج سازي در باغچه هاي خانه ي
پدري رأي دادند . اكنون استخوان هاي لهيده ام - از عفونت گنداب ها - تمامي
زندگي هاي نهاده را مي گريد .
تعريف هايِ جـزمـي و ايستـا از « آفرينش » همواره محكوم به
نزديك ترين و قطعي ترين مرگ ها هستند .
انساني كه مرزها را مي شكند ايستايي را بر نمي تابد
و توانِ كشف و شناخت زيبايي را دارد و چنين است كه همواره در حال شدن و
بودن و دريافتن و گذشتن ، هيچ جزم و يقين ابدي را بر نخواهد تافت .
هيچ گاه « آفريدن » به معناي شناختِ « آفرينش » نبوده
است . اما همواره كساني لذت آفريننده گي را مي چشند كه اصالت « زندگي » را
، دريافته باشند .
شناخت زندگي و انسان اجبار و
ضرورتِ زيستن در اكنون است .
كسي كه به بيداد تن مي دهد ، خود زندگي را انكار
كرده است .
شناختن هستي و انسان ، تنها روش ممكن براي زندگيِ
كاميابِ انساني ، اما هرگز الزامِ همگاني نيست .
همواره جعلي ترين و خطرناك ترين تعريف ها از «
آفرينش » و انسان ، جزمي ترينِ آن ها بوده اند و هستند .
كسي كه مي گويد : " اين و نه هيچ چيز ديگر " بزرگ
ترين مانع رشد بوده و نارواترين و فريب آميزترين نگاه ها را - تنها با هدف
حاكميت بر ديگران - ارائه خواهد كرد .
تا انسان و زندگي وجود دارد ، هيچ شناخت و تعريفي از
هستي نمي تواند « كلام آخر » باشد ـ و دقيقا به همين دليل ـ هيچ شناختي نمي
تواند و نبايد ادعاي جاودانگي داشته باشد . اين است كه هر گونه "جزم انديشي
"محكوم به ايستايي و بطلان بوده وآبشخوري جز فريب و سلطه و ناداني ندارد .
براي هميشه بودن ، شايسته تر و گريز ناپذيرتر از
تعريفي سازنده ، ويران گر ، خود انكار و خود آفرين و همواره در حالِ
دگرگوني وجود ندارد .
كساني كه بتوانند زندگي و انسان را براساس شناختي
خود باور و خود انكار تعريف كنند و لحظه هايِ در حال گرديدن و شدن را در آن
بشناسند ، همواره آفريننده ترين انسان ها هستند .
هرچه به اوج نزديكتر شويم ، حضيض را بهترخواهيم ديد
. اما برايِ بهتر ديدن بايستي همواره چشماني نافذ ، نگاهي شكافنده و شكوفا
داشت و قدرت خلق و انكار هر فضيلتي را آموخت و تجربه كرد .
آن چه خود را تنها روايتِ آفرينش و سخنِ آخر مي داند
و برايِ انسان ها « نيك و بد » را تعريف و تعيين مي كند ، نوع و ريشه اي از
نيرنگ را در خويش پرورده و هم - درآغاز- دانائي و خِرد را ، بر مسلخ «
غريزه » قربان خواهد كرد .
هيچ گاه و هرگز هيچ حقيقتِ منحصري وجود نداشته و
نمي تواند وجود داشته باشد ، زيرا همواره حقيقت ها هستند و زيبائي و
زيبايان ، كه پي در پي به انكارِ خويش و آفريدن و تعريفِ روايت هايِ تازه و
ديگرگون - از هستي - برمي خيزند .
كثرت و گوناگوني و دگرگوني ، شدن و بودن و آفريدن
، همواره بستر گريزناپذيرِ آفرينش و زندگي است .
زيبايي درآفرينندگي است كه معنا و تعريف مي شود و
خلاقيت همواره نياز هستي و استمرارِ زندگي بوده است ، پيش از آن كه هيچ
خدايي برآن فرمان راند .
بگوئيد نيستم ، تا باشيد .
هنگامي كه بتوانيم « تنها » زندگي كنيم « آفريدن »
را خواهيم آموخت .
بگذاريد كودكان سخن به گويند ، خواهيد ديد كه مامِ
طبيعت ـ اين زيبايِِ فريبنده و خشمگين ـ از شما مي گويد ...
اخلاق نابودي است كه بودن را مي آموزد . اما تا
نباشي چگونه مي تواني بودن را ـ حتا با قدرت بر انهدام زندگي ـ بيازمايي؟
چگونه ؟
تا از همه چيز در نگذريم ، هيچ به كف نخواهيم آورد .
اما چون از خويش تن گذشتيم ، در لحظه خواهيم زاد .
ستم گري تنها آن نيست كه ديگران را قرباني كنيم .
بيداد آن است كه انسان « خويش » را رها كند و به ناروائي تن بسپارد .
برايِ دادگري ، هميشه بايد از بيداد گذشت .
بي شناختِ هستي و انسان ، چگونه مي توان آن را
تعريف و نقد كرد ؟؟ اما شناخت زندگي همواره الزام و ضرورت همگاني نبوده و
نخواهد بود .
بسياري از فيلسوفان و فرهيخته گان ، ياوه هاي بسيار
گفته اند ، اما همواره براي درگذشتن از ياوه هاي بسيار ، در آغاز بايد
روايات و تجربه هاي گوناگون را شناخت ، تا قادر به نقد و داوري آن ها گرديد
... بنابر اين گردونه يِ دريافت هايي كه هر روز خود را انكار مي كنند و
همواره درحال دگرگوني و حركت و تازه گي هستند ، گريزناپذيرترين پديده ي
حيات انساني ـ و نه غريزي ـ است ...
امروزه هنگامي كه انديشه ها و افسانه هايِ اهلِ باور را مي خوانم و در آن تامل مي كنم ، در شگفت مي شوم كه چگونه روزي همين افسانه هايِ گاه يا بيشتر زشت و مصنوعي و تقلبي و كپي برابرِ اصل را ، مي خوانديم و به آن دل مي داديم و آن قصه ها را باور مي كرديم ؟ چگونه است كه بزرگان ما نيز چيزي از حقيقتِ خويش و جهان را درك نكرده بودند ؟
چه عمقِ جهل و ناد اني و بيماري بايد جامعه اي را فرا گرفته باشد كه قرن ها و نسل ها مردماني با ادعاي ِ فرهيخته گي ، خود و جامعه و جهان را توجيه كنند و گول به زنند و گول بخورند ؟ آخر چگونه ممكن است ، هزاران سال بگذرد و دانشمندان و فيلسوفانِ قوم و ملتي نتوانند " حقيقت " را دريابند ؟ يا اگر تك آدم هايي چيزي را دريافته اند ، نتوانند – يا اجازه نداشته باشند - آن را برايِ ديگراني كه تحتِ حاكميتِ فكري و فرهنگيِ ايشان قرار دارند ، بيان كنند و توضيح دهند ؟
همواره بر پهن دشتي كه از آنِ گوناگوني ها و بزرگي
هاست ، درود مي فرستم .
هنگامي كه در كودكي از روستايِ پدرانم - به بهايِ
بي خانماني و رنجي دراز - مي گريختم ، هرگز گمان نمي بردم كه كوچكيِ دامنه
يِ زندگي و نگاه ، چگونه فضيلت هايِ انساني را ، در خويش دفن مي سازد و خود
به جعل فضيلتِ توجيه گري هم چون « قناعت » بر مي خيزد .
چگونه است كه شادكاميِ امروز را انكار و دريغ مي
كنيم ، اما هم آن را وعده به فرد ا مي دهيم ؟
انسان تنهاست و « تنها » خواهد ماند ، مگر آن كه
عشق را بشناسد و خويش تن را بيابد .
نگاهي كه اكثريت را محكوم و عوام و پيرو مي خواهد ،
هرگز نمي تواند آزادي و آگاهي را برتابد و همواره با نيرنگ و دروغ آميخته
خواهد ماند .
آيا انسان را هم زادي است ؟ پس چگونه تنهايي و
ناتواني خويش را ، خداوندي بر مي آورد « يگانه » چون خويش و تهي از ناتواني
و همانندي و مرگ ؟
هنگامي كه بزرگ ترين « بت » ها مي شكنند ، چه زود به
كوچكي و پوچيِ تمامي پديده ها و ساختارهايِ فرودست پي مي بريم ، گويا هرگز
هيچ بت و برگزيده اي و هيچ بند و كراني ، وجود نداشته است .
